Prezentowane mikropowieści (ukazały się kolejno w latach 1979. 1981, 1983) należą do nielicznych, lecz głośnych utworów prozatorskich Krolowa. Również w nich pozostaje on nadal poetą umiejętnie budującym nastrój i objawia się nam jako wrażliwy liryk, lapidarnie opisuje zachowania i odczucia bohaterów przy użyciu środków często oryginalnych i zaskakujących.
Mówiąc o sprawach zwykłych, najczęściej w ogóle nie dostrzeganych, Krolow ukazuje je wyraziście, w nieoczekiwanym, a nawet niesamowitym świetle. Tematem pierwszego utworu jest starość cielesna i duchowa, ujawniająca się szczególnie dotkliwie w bliższych kontaktach z młodą kobietą.
W konstatacji coraz liczniejszych oznak przemijania bohatera i jego ciała jest pogodna rezygnacja. Ten sam ton melancholijnej zadumy, pełnej ciepła i głębokiego zrozumienia ludzkiej egzystencji, odnajdujemy również w dwóch pozostałych utworach. Ukazują one jałowe zmaganie się ich głównych postaci ze zwyczajną rzeczywistością w usilnym dążeniu do znalezienia wewnętrznej prawdy o sobie samych. Dojrzałe i mądre ujęcie tak często dziś spotykanych problemów, jak wyobcowanie, rezygnacja czy lęk, stanowi niewątpliwą wartość tej refleksyjnej prozy.