Wesołe perypetie Uli. Bardzo fajne opowiadanie, choć ja czytając dziecku książkę opuszczałam każdorazowo słowo "głupi" (trochę ich było)...

Wesołe perypetie Uli. Bardzo fajne opowiadanie, choć ja czytając dziecku książkę opuszczałam każdorazowo słowo "głupi" (trochę ich było)...

Pierwsza część nowej serii o przygodach pięcioletniej Uli i jej kolegach-Urwisach to idealna propozycja dla dzieci, które uwielbiają czytać i świetnie się bawić jednocześnie. Tutaj nie będzie miejsca na nudę, ponieważ nasza główna bohaterka jest dziewczynką niezwykle żywą, nieposkromioną, ma głowę pełną zwariowanych pomysłów, a jej wyobraźnia jest niczym nieograniczona.
Ula niedawno skończyła pięć lat. Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że jak na swój wiek jest mała, ale wcale się tym nie przejmuje. Bardziej martwi to ciocię dziewczynki. Za to jej rodzice nie widzą w tym niczego niezwykłego, sami też zresztą są mali jak na swój wiek.
"Małemu łatwiej się schować, a kiedy człowiek się schowa, ma trochę świętego spokoju, bo nikt mu nie zawraca głowy. Dlatego lubię się ukrywać."*, zdradza nam swój sekret nasza niebanalna postać.
Ula ma podwórko praktycznie dla siebie, w najbliższym otoczeniu nie ma bowiem prócz niej ani jednego dziecka. A ona uwielbia bawić się na świeżym powietrzu, bo tam jest o wiele więcej przestrzeni, niż w domu. Do zabawy służyć tu mogą ziemia, woda z kałuży, zakopać można różne skarby. To tutaj jest też Kryjówka w krzakach, jej własna, najukochańsza. Kiedy dziewczynka dowiaduje się, że niebawem będzie miała za sąsiadów dwóch chłopców ogarnia ją przerażenie. Jak to? Będzie musiała podzielić się z nimi Kryjówką i całym podwórkiem, a może nawet zabawkami, które ma w domu? Wpada na genialny jej zdaniem pomysł pochowania wszystkich swoich maskotek, klocków i innych cudowności. Sama nie będzie się nimi bawić, ale i uchroni je przed niszczącymi wszystko Urwisami! Jak zakończy się ta historia? Czy Ula i chłopcy znajdą "wspólny język", czy faktycznie nie będą za sobą przepadać, tak, jak uważa dziewczynka?
Książeczka ta nie tylko bawi, ale też uczy. Pokazuje nam, że nasze wyobrażenia nie zawsze idą w parze z rzeczywistością. Rezolutna Ula również może się mylić, ale potrafi przyznać się do błędu i naprawić go. Jest mądrą, wesołą dziewczynką, którą nasze dzieci polubią od razu. Ula wzbudza sympatię właściwie od pierwszych stron tej historyjki. Autorka rewelacyjnie i bardzo realistycznie przedstawiła nam kłopoty, troski, ale też radości pięciolatki, zupełnie tak, jakby sama była rówieśnicą naszej bohaterki, weszła w jej skórę, oddała jej myśli wprost idealnie. Naprawdę polecam. Pełna humoru lektura, od której nie sposób się oderwać ani na chwilę, wciąga, nie nudzi, interesuje. Świat widziany oczami Uli jest naprawdę ciekawy, a dzięki tego typu książeczkom i my, rodzice możemy dostrzec to, co wcześniej bagatelizowaliśmy, wyśmiewaliśmy. I my możemy zrozumieć, że problemy z perspektywy naszych pociech nie są wcale tak błahe, jak uważamy, jakimi my je widzimy. Dla nich są bardzo skomplikowane, ważne, szczególnie jeżeli dotyczą wprowadzenia w ich życiu zmian.

*fragment pochodzi z książki

Pierwsza część nowej serii o przygodach pięcioletniej Uli i jej kolegach-Urwisach to idealna propozycja dla dzieci, które uwielbiają czytać i świetnie się bawić jednocześnie. Tutaj nie będzie miejsca na nudę, ponieważ nasza główna bohaterka jest dziewczynką niezwykle żywą, nieposkromioną, ma głowę pełną zwariowanych pomysłów, a jej wyobraźnia jest niczym nieograniczona.
Ula...

Ula ma pięć lat. Nie ma towarzystwa, więc większość czasu spędza sama, lub z dorosłymi. Ma za to główkę pełną fantastycznych pomysłów, które wykorzystuje w codziennych zabawach. Jej życie jest w miarę usystematyzowane, bez wielkich wstrząsów i przewrotów i nasza bohaterka ceni je sobie. Ziarnko niepewności zasiewa wiadomość o mających się wkrótce zjawić dwóch urwisach (wandalach) i ziarnko to pada na żyzną glebę. Od tego momentu Ula myśli tylko o tym jak swój ład codzienny, swoją prywatność i własność uchronić przed destrukcyjnym wpływem urwisów. A że główkę ma nie od parady, pomysłów jej nie brak i dobrze, bo dzięki temu mamy zapewnione godziny wyśmienitej zabawy!
Bez wahania mogę powiedzieć, że jest to jedna z najzabawniejszych, najbardziej rozbrajających książeczek jakie czytałam mojemu dziecku. Lekkością i humorem dorównuje książkom Astrid Lindgren. Pozwala zajrzeć do głowy „poważnej” pięciolatki i spojrzeć na świat jej oczami. Ula jest przez większość czasu przekonana, że dorośli nic nie rozumieją, rozczula swoją pewnością siebie i przekonaniem o dogłębnym pojęciu świata i jego tajemnic.
Na każdej stronie znajdziemy zabawne jednokolorowe ilustracje, przykuwające uwagę dzieci (rodziców również!)Z tej książeczki dowiemy się krok po kroku skąd nagle w główkach dzieci biorą się kosmiczne pomysły, kompletnie dla nas nielogiczne, ale dla nich, poprzedzone wnikliwym dumaniem. Dowiemy się jak jedno słowo potrafi mocno wrosnąć w umysł swoim znaczeniem i podporządkować całkowicie swojej idei. Uważajcie dorośli, jakich słów używacie przy dzieciach!

Ula ma pięć lat. Nie ma towarzystwa, więc większość czasu spędza sama, lub z dorosłymi. Ma za to główkę pełną fantastycznych pomysłów, które wykorzystuje w codziennych zabawach. Jej życie jest w miarę usystematyzowane, bez wielkich wstrząsów i przewrotów i nasza bohaterka ceni je sobie. Ziarnko niepewności zasiewa wiadomość o mających się wkrótce zjawić dwóch urwisach...

Ula ma 5 lat i jak sama pisze jest mała jak na swój wiek :)Poza tym lubi zwierzęta, te małe książki w każdej postaci no i co najważniejsze lubi jedzenie, które chrupie w zębach.
Najbardziej lubi zabawę na podwórku, gdzie może chować się w krzakach bo niestety na podwórku nie ma żadnych drzew i nie ma jak zrobić domku na drzewie. No bo w końcu są fajne bo widziała w telewizji.
Niestety wszystko ma ulec zmianie gdyż jak mówi znajoma babci, przyjeżdżają wandale.
A wiadomo jak przyjeżdżają wandale to wszystko niszczą więc trzeba się odpowiednio przygotować.
A jak przygotowuje się Ula nie zdradzę wam bo zepsułabym przyjemność czytania.

Książka napisana jest w sam raz dla dzieci, ja czytałam Michasi i bardzo jej się spodobała. Rozmawiałyśmy o zachowaniu Uli, pośmiałyśmy się z jej ulubionego powiedzenia no to lipa. Moja Michasia znowu ma ulubione no co. Można miło spędzić czas czytając o przygodach Uli, starsze dzieci spokojnie mogą same sięgnąć po tę książkę litery są dość spore i w dużych odstępach. Do tego ładne czarno-białe ilustracje nadają klimat całości. Polecamy z uśmiechem

Ula ma 5 lat i jak sama pisze jest mała jak na swój wiek :)Poza tym lubi zwierzęta, te małe książki w każdej postaci no i co najważniejsze lubi jedzenie, które chrupie w zębach.
Najbardziej lubi zabawę na podwórku, gdzie może chować się w krzakach bo niestety na podwórku nie ma żadnych drzew i nie ma jak zrobić domku na drzewie. No bo w końcu są fajne bo widziała w...

Na pozór napisanie książki dla najmłodszych, to coś bardzo prostego. Jednak rzeczywistość brutalnie rozwiewa takie złudzenia, gdyż z jednej strony taka powieść musi zadowolić wymagających rodziców, a z drugiej zachęcić młodych czytelników do lektury. Nie jest łatwo pogodzić oba aspekty, czego rezultatem niejednokrotnie są banalne książeczki dla dzieci, nie niosące ze sobą żadnej wartości, albo piękne opowieści, które nudzą początkujące mole książkowe. Jak z tym wszystkim poradziła sobie Katarzyna Majgier? O tym możecie poczytać poniżej.

Ula jest miłą pięciolatką, mieszkającą razem z rodzicami i babcią w domku z ogrodem, w którym spędza mnóstwo czasu. Gdy dowiaduje się, że będzie miała nowych sąsiadów, postanawia się odpowiednio przygotować, bo przecież skąd może wiedzieć, czego się po nich spodziewać? Wyobraża sobie różne, straszne scenariusze, ale rzeczywistość pozwala jej je zweryfikować.

Narratorem powieści jest tytułowa bohaterka i to właśnie z jej perspektywy poznajemy otaczający świat. Rzeczywistość widziana oczami pięciolatki różni się mocno, od takiej, jaką oglądają dorośli. Ula patrzy na świat z uroczą, dziecięcą nieufnością, boi się zmian, zakładając, że muszą to być zmiany na gorsze. Odniosłam wrażenie, że rodzice nieco zbagatelizowali jej rozterki, nie podejrzewając nawet jakie emocje nią targają. Niestety smutną prawdą jest, że dorosłym dziecięce problemy wydają się błahe i bez znaczenia, stąd też w pełni rozumiem ich podejście.

Książeczkę czyta się bardzo dobrze, prosty język, duża czcionka i gęsto wplecione ilustracje sprawią, że powinna zachęcić początkujących czytelników. Fabuła nastawiona jest bardziej na emocję targające dziewczynką, niż na akcję, czy zadziwiające przygody. Dzięki temu pomoże dziecku zmierzyć się z lękiem przed nieznanym, uświadamiając, że zmiany nie zawsze są złe, a potrafią być nawet zaskakująco dobre.

Polecam tę książeczkę młodym czytelnikom, jak również rodzicom, by przypomnieli sobie, jak wygląda świat widziany oczami pięcioletniego dziecka. Dzieci powinna zmusić do myślenia, gdyż nie stawia prostych odpowiedzi, przedstawia jedynie, że nasze oczekiwania, nie zawsze się sprawdzają. Jest to pierwsza książeczka o przygodach Uli, ale z chęcią poznam jej dalsze losy.

Na pozór napisanie książki dla najmłodszych, to coś bardzo prostego. Jednak rzeczywistość brutalnie rozwiewa takie złudzenia, gdyż z jednej strony taka powieść musi zadowolić wymagających rodziców, a z drugiej zachęcić młodych czytelników do lektury. Nie jest łatwo pogodzić oba aspekty, czego rezultatem niejednokrotnie są banalne książeczki dla dzieci, nie niosące ze sobą...