O Kat Donovan można powiedzieć wiele, nic jednak nie będzie tak trafne jak stwierdzenie, że nie potrafi się ona uporać z przeszłością. Kiedy przed osiemnastu laty jej ojciec został zamordowany, a narzeczony nie potrafił pogodzić się z jej depresją i tym, że wciąż go odsuwa po śmierci ukochanego ojca – świat dwudziestodwuletniej wtedy kobiety legł w gruzach. I to dwukrotnie. Teraz Kat ma czterdzieści lat i – tak jak niegdyś jej ojciec – pracuje jako detektyw nowojorskiej policji. Ciemnie chmury przeszłości wciąż jednak kłębią się nad policjantką, nie pozwalając jej ruszyć do przodu, co sprawia, że jej życie to pasmo wewnętrznych udręk i lata stagnacji.

Przyjaciółka Kat, olśniewająca mężczyzn Stacy, postanawia zarejestrować samotną czterdziestolatkę na pewnym popularnym portalu randkowym. YouAreJustMyType.com na początku nie przekonuje policjantki, jednak w końcu, wiedziona ciekawością (i tym, że Stacy opłaciła jej abonament), zaczyna przeglądać kolejne profile samotnych mężczyzn. Nie wierzy własnym oczom, kiedy natrafia na zdjęcie swojego byłego narzeczonego Jeffa. Szybko przekonuje się, że wszystkie uczucia, jakie żywiła do niego osiemnaście lat temu, nie zniknęły, a tylko zostały przytłumione przez kolejne lata samotności. Teraz natomiast wybuchają ze zdwojoną siłą i Kat, wbrew sobie, postanawia nawiązać kontakt z ukochanym. Okazuje się jednak, że mężczyzna nie zamierza odnawiać znajomości.

Mniej więcej w tym samym czasie Kat dowiaduje się, że mężczyzna, który odsiaduje w więzieniu karę dożywocia za zabójstwo jej ojca – sam jest umierający. Kobieta postanawia odwiedzić go i kolejny raz spróbować uzyskać odpowiedź na dręczące ją pytanie: kto zlecił mu zabójstwo policjanta? Kobieta coraz bardziej pogrąża się – nie pierwszy raz – w rozpamiętywaniu przeszłości, przeczuwając, że nie wszystko wyglądało tak, jak mogłoby się wydawać. Jakby tego było mało, policjantkę odwiedza w pracy nieznany jej dziewiętnastolatek, który wbrew wszelkim poszlakom twierdzi, że jego mama została uprowadzona...

„Tęsknię za tobą” to nie tylko porywający kryminał, ale także swego rodzaju ostrzeżenie, wyrosłe ze znanej od pokoleń prawdy, że nie wszystkie tajemnice chcą zostać rozwiązane, a przeszłość niekiedy powinna pozostać pogrzebana. Osiemnaście lat to bowiem szmat czasu, a to, czego może dowiedzieć się Kat, niekoniecznie się jej spodoba. Miała wtedy co prawda dwadzieścia dwa lata - była więc dorosłą kobietą - nie wszystko jednak widziała, a i nie wszystko chciała zauważyć. Jednak ani to, ani opis powieści niech Was nie zwiedzie! Najnowsze dzieło Harlana Cohena to bowiem wielowątkowa powieść, w której pytań jest cała masa, a odpowiedzi na nie – jak się okazuje – o wiele więcej. To również pewien – wiadomo, że nie najwyższych lotów – ukryty pod warstwą kryminału traktat o samotności, o szukaniu akceptacji i miłości przez każdego z nas i o tym, że światu nie zawsze podoba się to, gdzie tę miłość znajdujemy.

Akcja powieści Cobena pędzi na złamanie karku – tutaj nie ma czasu się zastanawiać, bo każda minuta może okazać się cenna. Telefon Kat wciąż dzwoni, a ona stale dowiaduje się czegoś, co zmienia tok jej myślenia o sprawie. Ostatecznie jednak – co bardzo ważne – wszystko jest zgrabnie ze sobą powiązane, choć pisarz trzyma nas w niepewności do ostatniej chwili. Jedyne do czego mogłabym się przyczepić, to sam początek powieści, który wypada sztucznie i dziwnie, jednak chodzi tu o dosłownie kilka stron, które otwierają całą historię. Później zarówno styl, jak i język wygładzają się i klarują, dzięki czemu liczącą niemal pięćset stron książkę, możemy przeczytać w jeden dzień. Tym bardziej, że zarówno prywatne, jak i zawodowe zagadki Kat Donovan wciągają czytelnika i absorbują na tyle, że sam zaczyna bacznie przyglądać się niemal każdemu bohaterowi jak potencjalnemu podejrzanemu.

„Tęsknię za tobą” może także niekiedy wprowadzić swojego czytelnika w lekki dysonans. O ile bowiem język powieści jest lekki i przyjemny, a forma wciągającego kryminału (choćby z dużą ilością trupów i przemocy) do trudnych również nie należy, o tyle pewne sprawy, które jakby mimochodem porusza autor „Nie mów nikomu”, mogą spowolnić lekturę i uczynić ją bardziej refleksyjną. Nie mogę zdradzić wielu problemów, z którymi rozprawiają się bohaterowie Cobena, żeby nie zepsuć Wam lektury, jednak zdradzę tyle, że wiele z nich jest tak samo współczesnych, jak miało to miejsce w przeszłości. Nieważne jak dalekiej. Kat Donovan będzie musiała jednak uporać się z nimi teraz – w niezbyt przyjaznej dla niej teraźniejszości. To dziś będzie musiała zrozumieć błędy popełnione kiedyś. Dzisiaj będzie musiała zaakceptować coś, o czym wtedy nie wiedziała. Nie ma jednak innego wyjścia, przecież – jak pisał niedościgniony Sztaudynger:

Mimo najszybszych samolotów,
Do wczoraj nie ma już powrotu...

Sylwia Sekret