Problem z pracą pana Warszewskiego jest taki, że to dobra książka... ale nie historyczna. Dobra narracja i lekkie pióro autora, plus niewątpliwa pasja do tego rejonu świata jaką czuć z kart książki (a która przekłada się na szeroko rozumiany "klimat") - to niewątpliwe plusy Cuzco 1536-1537. Niestety, kilka dni wcześniej ukończyłem Cajamarcę Tarczyńskiego i, szczególnie w konfrontacji z tą pozycją, książka Warszewskiego niestety wychodzi na tarczy. Pan Warszewski jest świetnym dziennikarzem i daru do pisania mu odmówić nie można, ale nieścisłości, uproszczenia i zwykłe fanaberie to w jego książce niestety plaga. Autor rzuca śmiałe (niekiedy wręcz śmieszne - jak próba wskazania fenomenu militarnej przewagi u Hiszpanów... krucjatami w Ziemi Świętej) tezy i spekulacje do których trzeba mieć duży dystans i obowiązkowo zapoznać się przed, lub po jego lekturze z pozycjami wiele bardziej godnymi zaufania. Razi szczególnie upraszczanie wydarzeń historycznych i przedstawianie takiej a nie innej wizji, bo Warszewskiemu tak się wydaje - jak np. rzekome spotkanie Pizarra i Corteza w Hiszpanii (nie ma na to żadnych dowodów, a Warszewski pisze tak, jakby do takiego spotkania doszło). Powiem szczerze, że gdybym wcześniej nie przeczytał Tarczyńskiego, to po lekturze Cuzco sam żyłbym w przeświadczeniu, że te dwie persony się spotkały. To, że MOGŁY się spotkać, nie oznacza, ze się SPOTKAŁY. W książce historycznej, nawet o charakterze popularnonaukowym, wszelkie wątpliwości powinny być jasno sygnalizowane. Niestety takich uproszczeń po myśli autora jest w książce dużo więcej (słynna scena na wyspie Koguciej, niuanse wojny domowej w Tahuantinsuyu itp.). Na minus zapisuję też rozdział o historii alternatywnej. Gdybacie czy "Andrzej Duda byłby cesarzem Aborygenów gdyby Kleopatra użyła słoni bojowych przeciw Oktawianowi" jest dla mnie przejawem niedojrzałości w literaturze naukowej (cytat oczywiście ironiczny i wzięty znikąd, ale osobiście tak bzdurnie postrzegam wszystkie dalekosiężne dywagacje co niektórych "mędrków"). Summa Summarum wylałem nieco żółci na książkę pana Warszewskiego, ale pomimo swych historycznych uchybień nadal jest to pozycja ciekawa i na pewno warta przeczytania, autor choć upraszcza pewne kwestie, na temat Inków i konkwisty ma wiedzę szeroką (braki historyczne wynikają nie z nieznajomości rzeczy, co z przedstawiania najbliższej sobie opcji). Miej zatem na uwadze czytelniku, by nie wierzyć bezkrytycznie we wszystko co wyczytasz, warto to skonfrontować z pracami bardziej rzetelnymi historycznie.

Problem z pracą pana Warszewskiego jest taki, że to dobra książka... ale nie historyczna. Dobra narracja i lekkie pióro autora, plus niewątpliwa pasja do tego rejonu świata jaką czuć z kart książki (a która przekłada się na szeroko rozumiany "klimat") - to niewątpliwe plusy Cuzco 1536-1537. Niestety, kilka dni wcześniej ukończyłem Cajamarcę Tarczyńskiego i, szczególnie w...