Początek był świetny, czytałam z zapartym tchem. Pierwsze 100 stron połknęłam na raz, później było kaskadowo gorzej. Przez pół książki nic się nie działo i przebrnęłam tylko przez postanowienie. Dopiero końcówka rozbudziła trochę klimat i zachęciła do sięgnięcia po trzecią część.

Ale jest to zdecydowanie subiektywna opinia. Po prostu nie jestem fanem historii miłosnych, a już na pewno w takim nasileniu:).

Początek był świetny, czytałam z zapartym tchem. Pierwsze 100 stron połknęłam na raz, później było kaskadowo gorzej. Przez pół książki nic się nie działo i przebrnęłam tylko przez postanowienie. Dopiero końcówka rozbudziła trochę klimat i zachęciła do sięgnięcia po trzecią część.

Ale jest to zdecydowanie subiektywna opinia. Po prostu nie jestem fanem historii miłosnych, a...

„(…) Pozwól, że we śnie ci powiem, jak bardzo cię kocham. Bo gdy nie śpisz, mogę jedynie raz za razem powtarzać te same, jakże ubogie słowa. A to co w świetle dnia wydawać się może niemądre, w snach będzie prawdziwe.”

„Uwięziona w bursztynie” to kontynuacja „Obcej” i opis dalszych losów Claire. Chwytając za tę książkę przez pierwsze kilkanaście stron miałam wrażenie, że czytam w złej kolejności i na pewno nie jest to druga część. Początek książki zabiera nas do roku 1968 kiedy Claire wraz z dorosłą córką Brianną wraca do Szkocji, by opowiedzieć jej historię o pochodzeniu, magicznym kręgu kamieni i podróżach w czasie.

Te opowieści sprawiają, że my również dowiadujemy się co działo się bezpośrednio przed powrotem Claire do XX wieku. Przenosimy się do eleganckiej osiemnastowiecznej Francji, gdzie stajemy się świadkami zawiłych prób zmiany biegu historii przez głównych bohaterów.

Przez całą książkę towarzyszą nam znane postacie historyczne takie jak Karol Stuart czy Ludwik XV, a nawet pojawiają się wzmianki o „Wariacjach goldbergowskich” Jana Sebastiana Bacha, który w osiemnastowiecznej Francji nie był modnym kompozytorem.

Książka jest przepełniona pięknymi, realistycznymi opisami, które sprawiały, że czułam jakbym sama podróżowała w czasie. Nie jest to książka na jeden czy dwa wieczory, ale niesamowicie wciąga i ciężko było mi się od niej oderwać.

„Niech miłosne pocałunki spoczną
Na twych wargach, zacznij całować i całuj
Sto i tysiąc razy,
Sto i tysiąc razy więcej”

„(…) Pozwól, że we śnie ci powiem, jak bardzo cię kocham. Bo gdy nie śpisz, mogę jedynie raz za razem powtarzać te same, jakże ubogie słowa. A to co w świetle dnia wydawać się może niemądre, w snach będzie prawdziwe.”

„Uwięziona w bursztynie” to kontynuacja „Obcej” i opis dalszych losów Claire. Chwytając za tę książkę przez pierwsze kilkanaście stron miałam wrażenie, że...

Mam sentyment do tych książek, głównie przez serial netflixa. Przeczytałam, ale męczyłam się z tą częścią, zakończenie super ciekawe. Ogólnie polecam, chociaż środkowa cześć książki za bardzo rozciągnięta.

Mam sentyment do tych książek, głównie przez serial netflixa. Przeczytałam, ale męczyłam się z tą częścią, zakończenie super ciekawe. Ogólnie polecam, chociaż środkowa cześć książki za bardzo rozciągnięta.

Drugą część sagi rozpoczynamy po raz kolejny w XX wieku, by potem przenieść się w przeszłość i dowiedzieć się, jak doszło do stanu z początku powieści.

Niestety, ta część ogromnie mnie zmęczyła. Książka spokojnie mogłaby być moim zdaniem o połowę krótsza. Nadmiar epizodycznych postaci jest przytłaczający. Gdy postaci są we Francji, ma się wrażenie, że czytamy o każdym dniu z życia Claire i Jamiego, podczas gdy tak naprawdę niewiele się tam dzieje.

Ponadto, coś chyba jest bardzo nie tak z tłumaczeniem powieści - znalazłam kilka błędów i nieścisłości, niezręczności językowe. Pewnie przeczytam kolejne części, ale z o wiele mniejszą przyjemnością, niż zwiastowała to "Obca".

Drugą część sagi rozpoczynamy po raz kolejny w XX wieku, by potem przenieść się w przeszłość i dowiedzieć się, jak doszło do stanu z początku powieści.

Niestety, ta część ogromnie mnie zmęczyła. Książka spokojnie mogłaby być moim zdaniem o połowę krótsza. Nadmiar epizodycznych postaci jest przytłaczający. Gdy postaci są we Francji, ma się wrażenie, że czytamy o każdym dniu...

Trochę słabsza od pierwszego tomu. Zastanawiam się z czego to wynika, w końcu to kolejna część oparta na rewelacyjnym serialu… myślę, że tym razem za dużo było opisów.

Trochę słabsza od pierwszego tomu. Zastanawiam się z czego to wynika, w końcu to kolejna część oparta na rewelacyjnym serialu… myślę, że tym razem za dużo było opisów.

Ciąg dalszy przygód Claire i Jamiego, rozpoczynamy tradycyjnie we współczesności. Claire wraz z dwudziestoletnią córka poszukują, z pomocą syna wielebnego Wakefielda, informacji o losach klanów Fraser i MacKenzie po wojnie pod Culloden. Z czasem tajemnicza Claire ujawnia młodym całą prawdę o swojej podróży do przeszłości. Po kilku rozdziałach przenosimy się na nowo do XVIII wieku by poznać szczegóły historii.
Książka jest bardzo nierówna, momentami wciągająca, kiedy indziej nudna, ciężko się czyta. Niestety dla mnie to koniec wspólnej podróży, za dużo tu historycznych i politycznych wątków, poprowadzonych tak, że w ogóle nie porywają, szkoda czasu na te ogromne tomiska, które z powodzeniem mogłyby być o połowę cieńsze i o połowę ciekawsze.

Ciąg dalszy przygód Claire i Jamiego, rozpoczynamy tradycyjnie we współczesności. Claire wraz z dwudziestoletnią córka poszukują, z pomocą syna wielebnego Wakefielda, informacji o losach klanów Fraser i MacKenzie po wojnie pod Culloden. Z czasem tajemnicza Claire ujawnia młodym całą prawdę o swojej podróży do przeszłości. Po kilku rozdziałach przenosimy się na nowo do XVIII...

Ciężko jest mi ocenić drugi tom. Z jednej strony książka wciąga, ale niestety kilka opisów ominęłam, bo były dla mnie zbędne.
Dodatkowo niektóre opisy są strasznie nierealistyczne, ale może tak miało być.
Mimo wszystko polecam, dobrze się czyta.

Ciężko jest mi ocenić drugi tom. Z jednej strony książka wciąga, ale niestety kilka opisów ominęłam, bo były dla mnie zbędne.
Dodatkowo niektóre opisy są strasznie nierealistyczne, ale może tak miało być.
Mimo wszystko polecam, dobrze się czyta.

O matulu ale to było przeciągnięte! Naprawdę uważam, że moznaby skrócić tę książkę o połowę, pomijając wszystkie zbyteczne i przeciągnięte opisy każdego dnia z życia Claire i Jamiego. Na początku słuchało się przyjemnie, ale potem lektura zaczęła mnie tak męczyć, że z trudem skończyłam.
Ogólnie - całkiem to było przyjemne, losy bohaterów są ciekaee, ale sama książka była zbyt nużąca dla mnie. Zdecydowanie lepsza była pierwsza część.
W pewnym momencie zaczął mnie tez męczyć ten nierealny patos wypowiedzi Jamiego, zwłaszcza te wylewne okazywanie miłości i pożądania. Co ale cóż, to romans, więc się nie czepiam.
Czepiam się za to stylu autorki - trochę mi zgrzytały niektóre zdania.

Tak czy inaczej, nie było źle, może kiedyś sięgnę po następną część.

O matulu ale to było przeciągnięte! Naprawdę uważam, że moznaby skrócić tę książkę o połowę, pomijając wszystkie zbyteczne i przeciągnięte opisy każdego dnia z życia Claire i Jamiego. Na początku słuchało się przyjemnie, ale potem lektura zaczęła mnie tak męczyć, że z trudem skończyłam.
Ogólnie - całkiem to było przyjemne, losy bohaterów są ciekaee, ale sama książka była...

Nauczona na błędzie, każdej osobie która zamierza się brać za ten tom czy w ogóle całą serię, radzę zrobić to podczas urlopu. O pisarstwie Gabaldon można powiedzieć tyle samo złego co dobrego, nie ulega to wątpliwości, jednak historia którą nam tak barwnie przedstawia jest szalenie, żeby nie powiedzieć okrutnie wciągająca. Mimo że ją znam bo oglądałam serial (zrobiony naprawde wiernie, chociaż widać już nieco inne sposoby prowadzenia fabuły czy wykorzystywania postaci co jest dość naturalne),to dałam się złapać na haczyk i łapałam się na tym, że wolę zostać w domu z nosem w książce niż wyjść z domu w piękne, letnie dni. Jak to nie jest świadectwo na udaną opowieść, to ja już nie wiem co innego może nim być ;)

Nie ukrywam że dostrzegam coraz więcej wad, zarówno w samym piórze autorki ale przede wszystkim tłumaczeniu, o którym to wspomniałam już nieco przy pierwszym tomie. Jest to drażniące, ale nie będę się na tym rozwodzić bo nie mam wyboru tłumaczenia skoro jest jedno na polskim rynku. Być może kiedyś wrócę do książek w oryginale i zobaczę jak mi się to czyta. Faktem jest jednak, że autorka też czasem niezbyt sobie radzi, postacie nie są tak fajnie prowadzone jak w pierwszym tomie bo zwyczajnie w książce dzieje się zbyt dużo. Przypomina to momentami jakąś książkę akcji a nie romans, tym bardziej że Claire i Jamie nie mają zbyt wiele czasu na gojenie ran czy zaleczanie traum, większe przemyślenia czy spokojne podejmowanie pewnych decyzji, które na każdym kroku są od nich wymagane. Powiedzmy że szczególnie od Jamiego bo są zdecydowanie tradycyjną parą gdzie mężczyzna ma więcej do powiedzenia (Claire się jakoś przeciw temu nie buntuje, żeby nie było). A im dalej w las tym więcej czeka ich ludzkich tragedii, z ich udziałem czy w ramach bycia biernymi obserwatorami. Jest to dla mnie troszkę mniej wiarygodne, ale ilość trudności jakie napotykają nie przekracza jeszcze granic absurdu. Czytelnik dostaje też od kopa spory spoiler - co kto lubi, być może ciekawiej się czyta historię wiedząc jak się ona zakończy, ciągle mając nadzieję, że to co już wiemy że się wydarzyło wcale nie nadejdzie? Mi się taki zabieg w przypadku tej książki dość spodobał, zresztą nie był dla mnie niespodzianką. Nie sposób jednak nie zauważyć, że bez niego jednak historię tę czytałoby się zupełnie inaczej.

Sam pobyt Jamiego i Claire w Paryżu był dość dziwny, miało się wrażenie że starają się zapobiec historycznej katastrofie w dość pokrętny, powolny sposób. Myślę, że w sytuacji wiedzy o pewnej zagładzie całego narodu w wyniku bardzo jasno określonego zdarzenia, ich decyzja co do tego jak rozwiązać sprawę byłaby tak naprawdę zgoła inna… ale autorka wybrała z oczywistych względów taką romantyczną, czystą wizję tego jak można starać się zapobiec nieszczęściu. Nierealne i nielogiczne, ale wiele takich elementów w tej książce jest i nie ma co tego ukrywać. Mnie najbardziej smucił ogrom niewykorzystanych postaci, choćby Murtagh książkowy to zaledwie słabiutki cień tego serialowego. Strasznie brakowało mi jakichś konkretnych interakcji bohaterów z kimś innym niż między sobą, świat przedstawiony i relacje postaci wyszły koniec końców słabiutko i bez wyrazu, dostaliśmy zaledwie kontur z tego co mogło być fantastycznym obrazem. Nie wiem czy to kwestia braku lub niewyszlifowanych umiejętności pisarskich autorki, czy może zaplanowania tylko i wyłącznie fabuły zamiast budowy jej oprawy, ale cały czas miałam wrażenie zmarnowania olbrzymiego potencjału.

Wiem że wiele osób narzeka na sceny seksu, ja też nie jestem jakoś szczególną fanką tego jak są one przedstawione - typowo, zawsze i wszędzie są chętni, sytuacje są mocno wyidealizowane, ogólnie słabo się to odbiera czytając taką scenę co jakiś czas. Ale jestem skłonna to wybaczyć, jednak jest to urocza para połączona w nieco mniej uroczych okolicznościach, ale kopulująca w otoczeniu cudownych krajobrazów (w których opisywaniu akurat Gabaldon jest naprawdę dobra!) - nie jest to wybitne arcydzieło literatury erotycznej i o tytuł taki bynajmniej nie zabiega, więc nie będę się czepiać. Mi osobiście ta historia zwyczajnie siadła - jest romans, jest przygoda, są wzruszenia ale i klęski, ogólnie niezły emocjonalny rollercoster. Przywiązałam się mocno do Claire i Jamiego, z chęcią sięgnę po kolejne tomy bo jestem ciekawa wielu rzeczy które ich i mnie jako czytelnika czekają. Urlopu już mieć nie będę, także pozostało mi czytanie w przerwach w pracy i po nocach, ale jak dla mnie mimo wszystko warto ;) Polecam zapoznać się na własną rękę!

Nauczona na błędzie, każdej osobie która zamierza się brać za ten tom czy w ogóle całą serię, radzę zrobić to podczas urlopu. O pisarstwie Gabaldon można powiedzieć tyle samo złego co dobrego, nie ulega to wątpliwości, jednak historia którą nam tak barwnie przedstawia jest szalenie, żeby nie powiedzieć okrutnie wciągająca. Mimo że ją znam bo oglądałam serial (zrobiony...

Jest to kontynuacja serii w której się zakochałam!

Jest to kontynuacja serii w której się zakochałam!