Killka lat temu czytalam pierwsza część. Chcialam czytać drugi tom lecz nie mialam ochoty. Po kilku latach wrócilam I bardzo mi sie podobalo. Szczególnie mlodsze życie. Polecam bardzo

Killka lat temu czytalam pierwsza część. Chcialam czytać drugi tom lecz nie mialam ochoty. Po kilku latach wrócilam I bardzo mi sie podobalo. Szczególnie mlodsze życie. Polecam bardzo

Odrobinę brakuje polotu i naiwności pierwszej części, ale wszak o wyzbycie się złudzeń w dorastaniu chodzi. Sztuka polega na tym, by niezależnie od wieku zachować w sobie tą odrobinę dziecka - na przykład umiejętność cieszenia się mniej poważnych, ale kojących i zabawnych lektur. Jak choćby ta ;)

Odrobinę brakuje polotu i naiwności pierwszej części, ale wszak o wyzbycie się złudzeń w dorastaniu chodzi. Sztuka polega na tym, by niezależnie od wieku zachować w sobie tą odrobinę dziecka - na przykład umiejętność cieszenia się mniej poważnych, ale kojących i zabawnych lektur. Jak choćby ta ;)

Bardzo podobały mi się dalsze losy Pollyanny. Wróciła i znów swoją słoneczną osobowością pomogła ludziom. Bardzo ciekawie zrobiło się gdy skończyła 20 lat, a zakończenie piękne!

Bardzo podobały mi się dalsze losy Pollyanny. Wróciła i znów swoją słoneczną osobowością pomogła ludziom. Bardzo ciekawie zrobiło się gdy skończyła 20 lat, a zakończenie piękne!

Miewa się takie okresy w życiu, kiedy z wyjątkową mocą odczuwa się swoją dorosłość i związane z nią problemy. Tak miło sięgnąć wtedy po historie, które chociaż odrobinę naiwne, dzięki swojemu urokowi pozwolą nam oderwać się od przytłaczającej codzienności. Tak moim zdaniem najlepiej można przedstawić książki pokroju "Pollyanny", czy "Ani z Zielonego Wzgórza". Mimo, że to typowa "literatura dziewczęca", to warto wracać do niej kiedy jest się już kobietą, aby ponownie ulec jej czarowi i z rumieńcem na policzkach, pozwolić się ponieść uroczej infantylności.

Miewa się takie okresy w życiu, kiedy z wyjątkową mocą odczuwa się swoją dorosłość i związane z nią problemy. Tak miło sięgnąć wtedy po historie, które chociaż odrobinę naiwne, dzięki swojemu urokowi pozwolą nam oderwać się od przytłaczającej codzienności. Tak moim zdaniem najlepiej można przedstawić książki pokroju "Pollyanny", czy "Ani z Zielonego Wzgórza". Mimo, że to...

Drugi tom przygód Pollyanny. Podoba mi się bardziej niż pierwszy (w dzieciństwie wolałam tom pierwszy),pewnie dlatego, że Pollyanna jest tu starsza i jej problemy są tożsame z problemami dorosłych ludzi.
Przyznaję, że ta książka jest momentami naiwna i całkowicie rozumiem fakt, że może niektórych czytelników irytować. Jednak mnie nie irytuje optymizm Pollyanny ( który w tej części ulega poważnemu załamaniu),ani jej " gra w zadowolenie". Powieść pokazuje, jak człowiek może zmienić swój los na lepszy poprzez zmianę podejścia do życia.

Drugi tom przygód Pollyanny. Podoba mi się bardziej niż pierwszy (w dzieciństwie wolałam tom pierwszy),pewnie dlatego, że Pollyanna jest tu starsza i jej problemy są tożsame z problemami dorosłych ludzi.
Przyznaję, że ta książka jest momentami naiwna i całkowicie rozumiem fakt, że może niektórych czytelników irytować. Jednak mnie nie irytuje optymizm Pollyanny ( który w...

Serca jednych skradła Anne Shirley, moje należy do Pollyanny ❤ "Gra w zadowolenie" to miód na moje serducho, choć samej daleko mi do bycia optymistką. Gdybym wiedziała jak bardzo spodoba mi się kolejny tom, nie zwlekałabym prawie roku z jego lekturą.

Serca jednych skradła Anne Shirley, moje należy do Pollyanny ❤ "Gra w zadowolenie" to miód na moje serducho, choć samej daleko mi do bycia optymistką. Gdybym wiedziała jak bardzo spodoba mi się kolejny tom, nie zwlekałabym prawie roku z jego lekturą.

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Kontynuacja jest dalej bardzo przyjemna i poprawiająca nastój, ale zabrakło trochę w niej tej magii z pierwszego tomu co czyni ją słabszą. To całe zawirowanie z tym kto kocha kogo można by pominąć, a skupić się bardziej na głębszych emocjach tych postaci. Jednak ta sama urocza Pollyanna ma duże szanse na sprowadzenie uśmiechu na usta każdego czytelnika.

Kontynuacja jest dalej bardzo przyjemna i poprawiająca nastój, ale zabrakło trochę w niej tej magii z pierwszego tomu co czyni ją słabszą. To całe zawirowanie z tym kto kocha kogo można by pominąć, a skupić się bardziej na głębszych emocjach tych postaci. Jednak ta sama urocza Pollyanna ma duże szanse na sprowadzenie uśmiechu na usta każdego czytelnika.

Pollyanna zmienia "target" z literatury dziecięcej, dorastająca Pollyanna przeskakuje do przegródki młodzieżowej. Optymistyczna, pełna dobrotliwości, narracja pozostaje niezmienna, ale fabuła zahacza o sercowe rozterki i problemy dorastania.

Pollyanna zmienia "target" z literatury dziecięcej, dorastająca Pollyanna przeskakuje do przegródki młodzieżowej. Optymistyczna, pełna dobrotliwości, narracja pozostaje niezmienna, ale fabuła zahacza o sercowe rozterki i problemy dorastania.

Według mnie druga część kontynuująca losy Pollyanny jest słabsza.

Całość podzielona jest na dwa etapy czyli wyjazd do Bostonu i "minęło kilka lat". Książka nadal jest pełna uśmiechu, radości i gry w "grę" jednak wszystko dzieje się szybko, może nawet za szybko. Finału uważny czytelnik może się domyślić, jednak taki urok tego gatunku.

Według mnie druga część kontynuująca losy Pollyanny jest słabsza.

Całość podzielona jest na dwa etapy czyli wyjazd do Bostonu i "minęło kilka lat". Książka nadal jest pełna uśmiechu, radości i gry w "grę" jednak wszystko dzieje się szybko, może nawet za szybko. Finału uważny czytelnik może się domyślić, jednak taki urok tego gatunku.