Przez większość książki akcja dzieje się w jednym miejscu, jest tylko On i Ona… brzmi znajomo?
Taki jest sekret uwielbianej przeze mnie „Misery”, czyżby King wykorzystał podobny schemat i tym razem?
Główną bohaterką jest Ona, bo On zadziałał tylko na początku. Nie wzbudzał przy tym raczej pozytywnych uczuć, złośliwie można pomyśleć, że dostał to, co mu się należało. Przynajmniej jako kobieta mam takie zdanie na ten temat, może panowie będą mieć dla Niego więcej pozytywnych uczuć. Z resztą On nie jest tu najważniejszy, w końcu jest teraz trupem, a trupy i ryby głosu nie mają, czy jakoś tak to szło.
Nawet czasem w horrorze nie mają, co może wydawać się dość dziwne. Trzeba jednak wziąć pod uwagę, że „Gra Geralda” jakimś strasznym, mrożącym krew w żyłach horrorem nie jest.
Ale jest straszna.
Bo czy wizja przykucia do łóżka z trupem własnego męża leżącym obok do strasznych nie należy? Ja tam bym nie chciała znaleźć się w sytuacji, w jakiej znalazła się Ona. A później było już tylko gorzej…

Skoro „Misery” jest na mojej liście ulubionych książek, to i tutaj schemat zaskoczył na odpowiednie trybiki. Mnie się podobało, nawet bardzo. Nie przeszkadzały mi głosy przemawiające do głównej bohaterki (bo czy kobieta przykuta do łóżka kajdankami, tkwiąca w nim od jakiegoś czasu, o rozkładającym się trupie męża już nie wspomnę, nie ma prawa do kilku gadających w jej głowie głosów?), ani akcja rozgrywająca się głównie w jednym miejscu. Nawet ten początek, na który duża część czytelników narzeka, nie sprawił mi zawodu.

Powoli, boleśnie, dotarliśmy do głębin psychiki Jessie, do jej ukrytych lęków mocno zagrzebanych w podświadomości. Przypominało to obieranie cebuli, łuska po łusce. Z napięciem oczekiwałam na finał, kiedy w końcu dotrzemy do źródła, do pewnego dnia, w którym zgasło na chwilę słońce…

Ja książkę polecam, „Misery” oczywiście nie pobiło, ale i tak czytało się bardzo dobrze.

Przez większość książki akcja dzieje się w jednym miejscu, jest tylko On i Ona… brzmi znajomo?
Taki jest sekret uwielbianej przeze mnie „Misery”, czyżby King wykorzystał podobny schemat i tym razem?
Główną bohaterką jest Ona, bo On zadziałał tylko na początku. Nie wzbudzał przy tym raczej pozytywnych uczuć, złośliwie można pomyśleć, że dostał to, co mu się należało....