Druga książka Tomasza Tryzmy, tym razem na prawdę się postarał i napisał sporą kobyłę. Mamy typowe dla niego (wg mnie) narracyjne zmyłki, nie wiadomo kiedy coś dzieje się w głowie chłopca, a co dzieje się na prawdę. Lekka, swobodna narracja, uznana za "dziwną" przez moją mamę. Tak formalnie mnie strasznie męczył format liter (to chyba jedyne wydanie).Opowieść jest o...hm wszystkie recenzje mówią, że o 11letnim chłopcu, któy przez swoją dziecięcą głupotę staje się źródłem nieszczęść. Poszłabym w inną stronę to historia rodziny oczami jednastoletniego chłopca. Każdy tam ma swoją tragedię i odchylenia od normalność. Właściwie jako czytelnik wahałam się całą powieść kto tak skrzywił to dziecko środowisko, matka, czy dzieci takie po prostu są? Nasz Romuś robi dużo głupich rzeczy łącznie z nocowaniem i marznięciem na kość. O, Tatuś też idealny nie jest, opowieści o broni, znikaniem z życia syna. Kryzys małżeństwa. Pierwsza miłość. Mamy tu wszystko, a zarazem powieść jest bardzo przeciętna. Mam strasznie mieszne uczucia, trochę mnie zawiodła liczyłam, że jak odlożę książkę to będzie, jak przy "Pannie Nikt" poczuje takie ukucie w siebie, o tak jaka ja byłam GŁUPIA, a tu odłożyłam i była lekka myśl "biedne te współczesne dzieci", czegoś jej brakuje takiej dobitności. Może ja tego nie odczytałam?

Druga książka Tomasza Tryzmy, tym razem na prawdę się postarał i napisał sporą kobyłę. Mamy typowe dla niego (wg mnie) narracyjne zmyłki, nie wiadomo kiedy coś dzieje się w głowie chłopca, a co dzieje się na prawdę. Lekka, swobodna narracja, uznana za "dziwną" przez moją mamę. Tak formalnie mnie strasznie męczył format liter (to chyba jedyne wydanie).Opowieść jest o...hm...