Poetycka mini-powieść jednego z ojców założycieli surrealizmu, powstała już po wykluczeniu go z paryskiego kręgu i być może dlatego, jak twierdzi wydawca, konsekwentnie pomijano ją w polskich antologiach, choć paradoksalnie jest bardziej surrealistyczna niż wszystko, co wyszło spod jego pióra wcześniej. Agnieszka Taborska przerywa ten zaklęty krąg milczenia, przekłada powieść na język polski, wspomina w swoim zbiorze esejów Spiskowcy wyobraźni. Surrealizm, a Soupaultowi tworzy w posłowiu Nocy intrygującą i przywracającą chwałę sylwetkę.

Ostatnie noce paryskie przenoszą w całkiem inną rzeczywistość, oniryczną, dekadencką, paryską do szpiku kości. Wraz z narratorem, niemalże pod rękę, spacerujemy uliczkami i zaułkami Paryża w magicznej atmosferze chłodnych nocnych mgieł i ledwie rozświetlającego mrok, żółtego blasku latarni. Spotykamy bezdomnych, prostytutki (jedna z nich stanowi „spiritus movens wszelkich wydarzeń”), kawiarnianych bywalców, włóczęgów „próbujących uciec od nawyków i codzienności”. Zostajemy świadkami zbrodni i próbujemy odkryć prawdę o tajemniczych, nocnych wydarzeniach. Jednakże istotą utworu nie tyle są te wydarzenia a nastrój niesamowitości, spacerowanie nocą, po tym – zupełnie innym niż dzienny – Paryżu; to one są celem samym w sobie. „Bohaterowie Soupaulta wiedzą, że obok snu spacerowanie jest najbardziej surrealistyczną czynnością, rozbudzającą zmysły i wprawiającą w szczególny stan ducha”.

Spotkania z lekturą rekomenduję nocą!

Poetycka mini-powieść jednego z ojców założycieli surrealizmu, powstała już po wykluczeniu go z paryskiego kręgu i być może dlatego, jak twierdzi wydawca, konsekwentnie pomijano ją w polskich antologiach, choć paradoksalnie jest bardziej surrealistyczna niż wszystko, co wyszło spod jego pióra wcześniej. Agnieszka Taborska przerywa ten zaklęty krąg milczenia, przekłada...