Niepokojące, świetnie budujące klimat opowiadanie. Skojarzenia z E.A. Poe nieuniknione.

Niepokojące, świetnie budujące klimat opowiadanie. Skojarzenia z E.A. Poe nieuniknione.

Krótkie opowiadanie, przerywnik między czytanymi powieściami.

Czuję jednak, że to właśnie ta opowieść zapamiętam na długie lata.

Krótkie opowiadanie, przerywnik między czytanymi powieściami.

Czuję jednak, że to właśnie ta opowieść zapamiętam na długie lata.

Jak może wyglądać opowiadanie o śmierci klinicznej z perspektywy pierwszej osoby? Właśnie tak. Choć na początku miałem wrażenie, że Zola fantazjuje tutaj o tym jak to jest być już po drugiej stronie, ale nie do końca, tak otrzymałem opowieść o człowieku, którego śmierć stała się początkiem. Stwierdzenie zgonu spowodowało, że sam bohater zaczął rozliczać się ze swego życia, które jednak lubił i dlatego spróbował wyjść z grobu. Życie pozagrobowe jednak było już inne - ludzie zaczęli życ bez niego, wchodzić w nowe relacje, nie zauważając go. A i on pokazywać się za bardzo nie chciał, pogodzony ze swoim nowym życiem po życiu.

Jak może wyglądać opowiadanie o śmierci klinicznej z perspektywy pierwszej osoby? Właśnie tak. Choć na początku miałem wrażenie, że Zola fantazjuje tutaj o tym jak to jest być już po drugiej stronie, ale nie do końca, tak otrzymałem opowieść o człowieku, którego śmierć stała się początkiem. Stwierdzenie zgonu spowodowało, że sam bohater zaczął rozliczać się ze swego życia,...

Podczas lektury przypomniał mi się absolutnie żenujący i zabawny filmik z YouTube z serii "hit i klasyka" - "Idę czy nie idę?", Oliwier też sprawiał czytelnikowi problemy w tejże materii - "umarł czy nie umarł?". Zola pogrywa z czytelnikiem, jak zawsze, toteż w zasadzie odpowiedzią nie jest "nie wiadomo", a raczej "i tak, i nie". Kilka cytatów aż się prosi o zapamiętanie, jak to u autora, odkryłam go stosunkowo niedawno i zachwycam się jego naturalizmem i filozofią przemyconą w zasadzie wszędzie, ale nienachalnie, subtelnie.
Trochę absurd, ale trochę wcale nie, bo przecież elementów magicznych w opowiadaniu nie ma, tylko człowiek, jego życie, ciało, tak kruche i wspaniałe zarazem.

Wyzwanie czytelnicze LC maj 2021: Przeczytam opowiadanie lub zbiór opowiadań (11).

Podczas lektury przypomniał mi się absolutnie żenujący i zabawny filmik z YouTube z serii "hit i klasyka" - "Idę czy nie idę?", Oliwier też sprawiał czytelnikowi problemy w tejże materii - "umarł czy nie umarł?". Zola pogrywa z czytelnikiem, jak zawsze, toteż w zasadzie odpowiedzią nie jest "nie wiadomo", a raczej "i tak, i nie". Kilka cytatów aż się prosi o zapamiętanie,...

Uznany za zmarłego bohater odzyskuje siły i wydostaje się z zakopanej trumny.

Uznany za zmarłego bohater odzyskuje siły i wydostaje się z zakopanej trumny.

Zombie. Historia prawdziwa.

Zombie. Historia prawdziwa.

Jakiej odpowiedzi udzieliłbym, gdyby postawiono mi pytanie o francuskich mistrzów krótkich form? Kogo wskazałbym bez chwili zawahania? Obok de Maupassanta od dziś także Emila Zolę. Podejrzewam, że tego drugiego mógłbym zaliczyć także do grona bardzo zdolnych pisarzy!? Co zamierzam? Po prostu przekonać się o tym.

Jakiej odpowiedzi udzieliłbym, gdyby postawiono mi pytanie o francuskich mistrzów krótkich form? Kogo wskazałbym bez chwili zawahania? Obok de Maupassanta od dziś także Emila Zolę. Podejrzewam, że tego drugiego mógłbym zaliczyć także do grona bardzo zdolnych pisarzy!? Co zamierzam? Po prostu przekonać się o tym.

Opowiastka niedługa, ale dająca do myślenia. Tytułowy zgon jest przenośnią, ale każdy odczuje ją inaczej.
Mi monolog bohatera przypomniał dawne refleksje, które zaowocowały kilkoma przemyśleniami. Człowiek dla człowieka może być martwy za życia. Człowiek umiera, gdy staje się dla innych przeszkodą, ciężarem i zawadza na drodze do realizacji pragnień. Ale złe jest to, że mało kto jest w stanie powiedzieć prosto z mostu, że chce końca znajomości, podając skonkretyzowane argumenty, dlaczego (wtedy człowiek zrozumie i nie cierpi),a daje tylko delikatne sygnały, które pogrążają tego człowieka w zimnym grobie obojętności i odrzucenia.

Opowiastka niedługa, ale dająca do myślenia. Tytułowy zgon jest przenośnią, ale każdy odczuje ją inaczej.
Mi monolog bohatera przypomniał dawne refleksje, które zaowocowały kilkoma przemyśleniami. Człowiek dla człowieka może być martwy za życia. Człowiek umiera, gdy staje się dla innych przeszkodą, ciężarem i zawadza na drodze do realizacji pragnień. Ale złe jest to, że...

Krotka forma, których zwykle nie czytuję, ale stwierdziłam, że Zola mnie nie zawiedzie. No i nie pomyliłam się. Genialna!!! Kilka dnia z życia mężczyzny, który zmarł. Ciekawy pomysł i cudowna narracja.

Krotka forma, których zwykle nie czytuję, ale stwierdziłam, że Zola mnie nie zawiedzie. No i nie pomyliłam się. Genialna!!! Kilka dnia z życia mężczyzny, który zmarł. Ciekawy pomysł i cudowna narracja.

Po raz kolejny przekonuję się, jakim geniuszem pióra był Zola. Zastanawiam się, jak bym żył, gdybym przypadkiem w liceum nie trafił na Germinal i nie poznał tego autora. Ech... szkoda mówić. Wspaniałe, poetyckie niemal opisy, dramaturgia, niebanalna fabuła to już znaki firmowe Zoli. Niestety w niektórych opowiadaniach kompletnie padło zakończenie, jakby pan Emil nie miał pomysłu, co dalej, albo na siłę szukał jakichś zwrotów akcji. Daję 8/10, z zastrzeżeniem, że jestem wielkim miłośnikiem Zoli od co najmniej 10 lat i z tego powodu pozwalam sobie być też jego (może już nie tak wielkim) krytykiem.

Po raz kolejny przekonuję się, jakim geniuszem pióra był Zola. Zastanawiam się, jak bym żył, gdybym przypadkiem w liceum nie trafił na Germinal i nie poznał tego autora. Ech... szkoda mówić. Wspaniałe, poetyckie niemal opisy, dramaturgia, niebanalna fabuła to już znaki firmowe Zoli. Niestety w niektórych opowiadaniach kompletnie padło zakończenie, jakby pan Emil nie miał...