"W mocy wichru" sprawia wrażenie tak samo dobre jak "Pośród cieni" pod względem rozwoju akcji, ale znacznie lepsze, skoro o kreację postaci chodzi. Wydawać by się mogło, że autorka, pisząc, czuła się po prostu nieskrępowana już prowadzeniem czytelnika za rączkę. Dwa poprzednie tomy zaprezentowały nam świat oraz postaci i zadzierzgnęły nici niektórych wątków. Tutaj autorka skupiła się w zupełności na opowiadanej historii. Brune musi odzyskać swoje wspomnienia i nie oszaleć, zmierzyć się z nałogiem, w dodatku między głównymi postaciami nareszcie zaczyna iskrzyć. Pojawiają się między nimi prawdziwe, wyczuwalne emocje, zarysowane charaktery zostają pogłębione. Miejsca jest na to dość.

Na szczęście, fabuła nie traci impetu. Dzieje się sporo rzeczy, złych i dobrych (chociaż głównie tych pierwszych, bo to dark fantasy zaczyna być momentami naprawdę dark). Wszystkie uczucia bohaterowie muszą wyrzucać z siebie w przerwach między intensywnymi działami. To tylko czyni je gwałtowniejszymi, bardziej rozpaczliwymi.

Swojego stosunku do języka, jakim posługuje się Agnieszka Hałas, nie jestem w stanie określić. Z jednej strony bardzo mi się podoba, bo jest prosty, ale płynny i plastyczny. Niemniej przy końcówce znowu coś zaczęło mi delikatnie zgrzytać. Momentami, w pełnych napięcia scenach, potykałam się o jakieś zdanie, głównie przez drobiazgi.

więcej: http://mdunkel.blogspot.com/2014/11/wicher-dmie.html

"W mocy wichru" sprawia wrażenie tak samo dobre jak "Pośród cieni" pod względem rozwoju akcji, ale znacznie lepsze, skoro o kreację postaci chodzi. Wydawać by się mogło, że autorka, pisząc, czuła się po prostu nieskrępowana już prowadzeniem czytelnika za rączkę. Dwa poprzednie tomy zaprezentowały nam świat oraz postaci i zadzierzgnęły nici niektórych wątków. Tutaj autorka...