Z czasów kiedy miałam 9 lat i zaczęłam chodzić do czwartej klasy szkoły podstawowej, pamiętam niewiele. Chciałam wam jednak przedstawić sytuację, w której nauczycielka od języka polskiego zadała każdemu z uczniów jedną książkę do przeczytania, a następnie każdy z nas miał zachęcić pozostałych do wybrania jej jako lektury.
Mi w udziale przypadła właśnie "Momo" Michaela Ende i jednym z powodów dla których to pamiętam jest fakt, że ten przydział bardzo mi nie odpowiadał. Szczerze mówiąc jako dziewczynka nie rozumiałam idei strasznych szarych panów, którzy kradną czas i źle życzą ludziom. Z tego względu myślę, że jeśli tę książkę można zaliczyć jako mroczną baśń, to więcej jest z niej w stanie odczytać przynajmniej kilkunastoletni czytelnik.
Kiedy zdecydowałam się, że prawie 20 lat później znowu zabiorę się za tą lekturę, miałam nadzieję, że jej odbiór i zrozumienie będą zupełnie inne i nie pomyliłam się. Przekazuje Nam ona bowiem masę pozytywnych przesłań i emocji. Walka o przyjaźń, magia wyobraźni i zdolność doceniania najdrobniejszych rzeczy i osób wokół Nas to jedne z nielicznych elementów, które wyczytamy z tej powieści. Warto wspomnieć o żółwiu poruszającym się w strefach poza czasem, towarzyszącym głównej bohaterce, który skojarzył mi się z "IT" Kinga.

Książka jest oryginalna i ciekawa, serdecznie polecam, a może sami znajdziecie coś dla siebie :)

https://angeliconpoint.blogspot.com/

Z czasów kiedy miałam 9 lat i zaczęłam chodzić do czwartej klasy szkoły podstawowej, pamiętam niewiele. Chciałam wam jednak przedstawić sytuację, w której nauczycielka od języka polskiego zadała każdemu z uczniów jedną książkę do przeczytania, a następnie każdy z nas miał zachęcić pozostałych do wybrania jej jako lektury.
Mi w udziale przypadła właśnie "Momo" Michaela Ende...