"Gdy miał sześć lat, wierzył, że księżyc nad jego głową szedł za nim, dokądkolwiek by się nie udał. Gdy miał dziewięć lat rozszyfrował tę iluzję, sprzedając magię w zamian za fakty. Bez możliwości zwrotu. Tak to jest być dorosłym."

Momo w dość naiwny i prostoduszny sposób porusza pewne ważne rzeczy dotyczące z pewnością nas wszystkich. Dzieje się w "jakimś" mieście, w nieokreślonym czasie i nie troszczy się zbytnio o szczegóły czy realizm.
Więc Momo mieszka sobie w starym amfiteatrze, je to, co przyniosą jej sąsiedzi, ubiera to, co znajdzie to tu to tam i zajmuje się głównie słuchaniem tego, co ludzie mają jej do powiedzenia. A przychodzą do niej nie tylko dzieci, ale także dorośli, których problemy same się rozwiązują, gdy tylko na chwilę się zatrzymają żeby jej o nich powiedzieć.
Nie może być jednak zbyt sielankowo - pojawiają się Szarzy Panowie, którzy cichcem kradną ludziom czas, na czym cierpi i Momo, mimo że jej samej czasu ukraść się nie da. O tym, co dzieje się dalej pisał nie będę, bo i tak nikt by mi nie uwierzył.

To jak napisana jej Momo i jak całość się prezentuje mogłoby sugerować, że kierowana jest raczej dla młodszych czytelników... i pewnie tak jest. Ale mimo wszystko, będę się upierał przy stanowisku, że dopiero dorosły odbiorca jest w stanie wycisnąć z niej wszystko. Momo trochę tak przypomina człowiekowi o tym, co myślał, o czym marzył i co planował pięć, dziesięć, może dwadzieścia lat temu. I zmusza trochę do rozliczenia się przed samym sobą z tego, co z tego wszystkiego wyszło, co z tego w nas zostało. To bardzo dobra rzecz.

Momo czytało się świetnie, zostawia po sobie same dobre odczucia. Im dalej w las, tym bardziej robi się fantastycznie i dzieją się rzeczy nie z tego świata. Niesie wielki ładunek melancholii i tęsknoty za tym co już minęło i nie wróci, ale każe jednocześnie cieszyć się tym co jeszcze się nie zdarzyło.
Ble! Starczy już tych truizmów, chyba zaczynam dziadzieć. Tak czy inaczej polecam Momo z sił wszystkich!

"Gdy miał sześć lat, wierzył, że księżyc nad jego głową szedł za nim, dokądkolwiek by się nie udał. Gdy miał dziewięć lat rozszyfrował tę iluzję, sprzedając magię w zamian za fakty. Bez możliwości zwrotu. Tak to jest być dorosłym."

Momo w dość naiwny i prostoduszny sposób porusza pewne ważne rzeczy dotyczące z pewnością nas wszystkich. Dzieje się w "jakimś" mieście, w...