„Jeśli wiele pamiętasz z lat sześćdziesiątych, to cię tam nie było” – to stare powiedzenie pojawia się na kartach "Serc Atlantydów", ale do samej książki sensu stricto nie pasuje. Dlaczego? Bo Stephen King w swoim zbiorze opowiadań/minipowieści, który nie do końca zbiorem opowiadań można nazwać, o czym później, stawia pamięci jako wartości najtrwalszej pomnik. W tle grają z radia największe amerykańskie przeboje tamtych czasów, przy których niejedna para pocałowała się po raz pierwszy, pisarz znów ożywia temat dzieciństwa i bez zaskoczenia robi to po mistrzowsku, my odbywamy podróż w najbardziej szalone lata Ameryki, a echo wojny w Wietnamie i społecznych dylematów młodego pokolenia miesza się ze smutkiem, niespełnieniem, porzuconymi marzeniami i miłością. Ja zaś za każdym razem, gdy widzę, że ktoś krytykuje "Serca Atlantydów", bo nie otrzymał tego, czego się spodziewał, mam ochotę wykrzyczeć prosto z przepony: „Do cholery! Nie traktujcie tego jako horror, nie myślcie tak, bo krzywdzicie te opowieści. I krzywdzicie samych siebie, tracąc coś bardzo cennego…”.

Mamy do czynienia z pięcioma tekstami, z których dwa pierwsze – "Mali ludzie w żółtych płaszczach" i tytułowe "Serca Atlantydów" – zajmują ok. 80% objętości całej książki. To już każe nam pomyśleć, dlaczego King zdecydował się na taką formę. Otóż dobrze informuje nas blurb, że to pięć sennych wypraw w przeszłość, ale ich wyjątkowość polega na tym, że przeżywamy je z tymi samymi ludźmi. A zatem dwie pierwsze minipowieści konstytuują świat przedstawiony: jedna za pomocą historii o przyjaźni jedenastolatka z Tedem Brautiganem, nowo wprowadzonym starszym panem, druga dzięki obrazowi życia studenckiego w dobie przemian światopoglądowych przypadających na lata 60. Dwa środowe teksty dopowiadają historie pobocznych postaci, są dodatkiem dopełniającym opowieść, a ostatni, króciutki tekst to jeden z kolekcji tych epilogów, które zawsze kończą wspaniałe nostalgiczne podróże spojrzeniem po latach, obdarowują ostatnim tchnieniem sentymentu i pomagają rozstać się z lekturą z głową w chmurach. Okropnie to uprościłem, ale chcę, żebyście wiedzieli: "Serca Atlantydów" czyta się jak powieść, tak możecie je traktować. Nawet jeśli powieścią nie są, to i tak zasługują na ten tytuł...

Pełna opinia pod tym adresem: http://www.tramwajnr4.pl/2015/09/serca-atlantydow-a-ja-znow-zaczarowany.html

„Jeśli wiele pamiętasz z lat sześćdziesiątych, to cię tam nie było” – to stare powiedzenie pojawia się na kartach "Serc Atlantydów", ale do samej książki sensu stricto nie pasuje. Dlaczego? Bo Stephen King w swoim zbiorze opowiadań/minipowieści, który nie do końca zbiorem opowiadań można nazwać, o czym później, stawia pamięci jako wartości najtrwalszej pomnik. W tle grają z...