„Góry są trochę jak kochanki. Piękne i zaborcze” – trudno nie zgodzić się z Autorką. Wszakże góry budzą podziw, a jednocześnie powinny budzić respekt. A książka Pani Moniki Witkowskiej może wzmocnić to przekonanie u każdego czytelnika, nawet (a może lepiej byłoby napisać: zwłaszcza) laika. To nie tylko dziennik z wyprawy na najwyższą górę świata, ale też poradnik dla tych, którzy chcieliby świadomie i mądrze przygotować się do swojej przygody ze wspinaczką. To, co wyróżnia Autorkę, to umiejętność rzeczowego, a jednocześnie interesującego i szczerego opisu codzienności osób podejmujących próbę wejścia na Mount Everest. Opisu zmagań, trudności, walki ze swoimi słabościami i czynnikami zewnętrznymi, a jednocześnie determinacji, otwartości na zmiany, na konieczność cofnięcia się, by spróbować ponownie.
Swoją wyprawę Pani Monika dokumentuje nie tylko opisami, ale też zdjęciami miejsc i napotkanych osób. Przytacza informacje encyklopedyczne i ciekawostki. Umiejętnie łączy je z własnymi wspomnieniami.
Jednym minusem tego opracowania jest zastosowana przez Wydawcę czcionka, która w zestawieniu z tym rodzajem papieru i zdjęciami może utrudniać lekturę.

„Góry są trochę jak kochanki. Piękne i zaborcze” – trudno nie zgodzić się z Autorką. Wszakże góry budzą podziw, a jednocześnie powinny budzić respekt. A książka Pani Moniki Witkowskiej może wzmocnić to przekonanie u każdego czytelnika, nawet (a może lepiej byłoby napisać: zwłaszcza) laika. To nie tylko dziennik z wyprawy na najwyższą górę świata, ale też poradnik dla tych,...