"Człowiek przez całe życie paple. I wygaduje tyle różnych bzdur...Muszę wziąć przykład z Indian - mniej słów, a więcej znaczących dźwięków, których nie słychać. Więcej ciszy..., która mówi."
( str. 206 )

"Słuchajcie ciszy...
Usłyszycie Mądrość.
Odnajdziecie Spokój.
Właściwy dystans do spraw,
ludzi i przedmiotów.
Znajdziecie czas,
którego Wam go brakowało.
Słuchajcie ciszy.
I mówcie ciszej.
Ciii...
Sza!"
( str. 206 )

No właśnie..., książki podróżnicze pana Cejrowskiego i nie tylko, szczególnie jeśli przenoszą nas do tak egzotycznych, niedostępnych na codzień miejsc wyciszają nas, czytelników. Dzięki nim w naszych burzliwych, chaotycznych, skomplikowanych duszach rodzi się cisza.
Za mało w dzisiejszym świecie spokoju dookoła. Wszyscy gdzieś gonią za szczęściem materialnym, które tak naprawdę jest złudzeniem, szczęściem ulotnym, jak burza, która nagle się zrywa, a po niej cisza, a burza umyka gdzieś dalej. Ludzie ciągle pędzą, krzyczą, wściekają się, planują przyszłość z wieloletnim wyprzedzeniem, wyzbywają się wartości, zasad, aby zdobyć coś, co w rezultacie okazuje się jałowe, puste, fałszywe, zakłamane, obłudne...
Pan Wojtek zabiera swoich czytelników do miejsc, gdzie ludzie żyją chwilą, tu i teraz... Nie martwią się o przyszłość, bo jest jedną wielką tajemnicą. Są pełni spokoju, wewnętrznej harmoni, ciszy, która nie zagłusza myśli. Z dala od zgiełku, całej tej cywilizacji, która z upływem czasu staje się coraz bardziej zepsuta, sztuczna, zdeprawowana, uboga w wartości. Technologia i postęp mają swoje zalety, ale jej skutki uboczne coraz bardziej utwierdzają mnie w przekonaniu, że to nie jest gra warta świeczki.

Poza przesłaniem ciszy i spokoju, nietuzinkowy pan Wojciech oprowadza nas po terenach, po których niektóre sytuacje i sama myśl, że moglibyśmy się znaleźć na jego miejscu, przyprawia o gęsią skórkę. Przygody, które w tej książce spisał nadają się na dobry, mocny, przygodowy dreszczowiec w plenerze. Trzeba mieć głowę na karku, jasny umysł, kreatywny, a przy okazji, w chwilach trudnych, mile widziana jest "zimna krew"...Bo jeśli jej nie ma, to człowieka może dopaść jedno...
Panika..., a gdy ona dobierze się do skóry, wtedy marny nasz los...
****
"Nagle poczuł panikę. Był pewny, że ogląda ostatnie światło dnia w życiu. Chciał, żeby pozostało dłużej. Chciał, żeby trwało. Chciał, żeby zmierzch ciągnął się w nieskończoność."
STEPHEN KING - "WIELKI MARSZ"
****

Ta książka uświadomiła mi jeszcze jedną prawdę, o której zapomniałem, która błąkała się gdzieś w labiryntach mojej podświadomości...
****
"Bieda bywa błogosławieństwem.
Niedostatek szkołą mądrości.
Indianie - w Brazylii, w Peru, w Kolumbii
- gdziekolwiek ich spotykam, są moimi
najlepszymi "profesorami".
( str. 199 )
****
Nie ważne chory czy zdrowy, z kończynami przytwierdzonymi do ciała czy też bez..., Im na więcej rzeczy człowiek musi sobie zapracować, tym bardziej zahartowany jest jego charrakter. Człowiek ma cel, przetrwać, a nie otrzymać wszystko na tacy. Dostatek gubi ludzi, popadają przez niego w obłęd przepychu, w lenistwo...
****
"W dżungli - moim nowym domu - głód jest dla wszystkich codziennością. Kiedy Indianie mówią CHLEBA NASZEGO POWSZEDNIEGO DAJ NAM DZISIAJ, nie myślą o posiłku do syta, nawet nie o całym bochenku - oni ten chleb przeliczają na pojedyncze cienkie kromki. Na ułomki. Oraz na kilka ostatnich okruszków, które trzeba starannie zgarnąć, zlepić w kulkę i zjeść dziękując Bogu, że tego dnia było co włożyć do ust."
( str. 196)
***
A jak jest u nas, w całym tym cywilizacyjnych postępie, przesycie...? Jak wiele jedzenia idzie na zmarnowanie? Nie dla ludzi przykładowo cierpiących z głodu, jak w Afryce. Po prostu na zmarnowanie. Kawałki chleba porzucone gdzieś przy śmietniku..
My ludzie z cywilizowanego świata nie wiemy co to głód. Tak, też mam na myśli siebie samego. Jedynie ludzie, którzy przeżyli wojnę, stare pokolenie żelaznych ludzi, którzy powoli odchodzą w niepamięć, dowiedzieli się, co naprawdę znaczy coś takiego jak głód. Z głodem doskonale znają się dzisiaj mieszkańcy Afryki i tam gdzie dominuje skrajne ubóstwo. A reszta nie ma zielonego pojęcia o głodzie. Nie wytrzymalibyśmy dwóch, trzech dni, co niektórzy nawet jednego.
Taki jest ten nasz świat. Idzie w złym kierunku i to rzecz pewna!!!

Nie znam się na rzeczow-merytorycznej ocenie literackiej wartości danej książki. Oceny jakie przydzielam książkom odzwierciedlają po prostu moje wrażenie jakie z danej "zabawy słowem" sobie czerpie...
Oceniam wysoko literacki poziom książek pana Cejrowskiego, bo zwyczajnie w świecie go lubie. Cenię sobie jakość i znaczenie jego doświadczeń, którymi dzieli się w swoich programach w telewizji, ale także w książkach. Ponadto zachwycam się jego swobodnym, zdystansowanym poczuciem humoru, które jest pełny spokoju. W ogóle jego podejście do codzienności ma w sobie mnóstwo spokoju.
Pana Wojtka albo szalenie się ceni i lubi, albo szczerze niecierpi. Wśród jego zatwardziałym przeciwników są ci, którzy nie mogą się pogodzić z jego naturą wolną od współczesnej cywilizacji, a podobną do tych ludzi, których poznaje w czasie, chociażby takich podróży jak opisane w tej książce.
A ci co go lubią, tak jak ja, zazdroszczą mu tego. Na szczęście czytając jego książki, choć trochę tym podejściem do życia nasiąkają..., wciągając cisze, spokój, chwile "tu i teraz", by harmonia również ich wypełniła po brzegi

Ta książka, tak jak i jego programy w telewizji, ma jego osobowość i to w zasadzie najkrótsze podsumowanie tego, dlaczego oceniam ją tak wysoko...

"Człowiek przez całe życie paple. I wygaduje tyle różnych bzdur...Muszę wziąć przykład z Indian - mniej słów, a więcej znaczących dźwięków, których nie słychać. Więcej ciszy..., która mówi."
( str. 206 )

"Słuchajcie ciszy...
Usłyszycie Mądrość.
Odnajdziecie Spokój.
Właściwy dystans do spraw,
ludzi i przedmiotów.
Znajdziecie czas,
którego Wam go brakowało.
Słuchajcie...