Książka podejmuje b. ciekawy temat - powojennych losów ziemiaństwa po reformie rolnej 1944 roku, która ostatecznie zlikwidowała tę warstwę i zmusiła jej przedstawicieli/-ki do odnalezienia się w nowej rzeczywistości. Autorka próbuje odtworzyć powojenny "styl życia" ziemian na podstawie wywiadów przeprowadzonych z reprezentantami pierwszego, drugiego i trzeciego pokolenia dawnych rodów. Tutaj też tkwi największy mankament książki: skupiając się na jednym stylu (nie: stylach), próbując wydobyć z opowieści respondentów powtarzające się wątki, autorka powiela pojawiające się w ich wypowiedziach stereotypy, wynikające nieraz w sposób jawny ze skłonności pytanych do retrospektywnej idealizacji przeszłości lub z autocenzury. Znaczna część wypowiedzi wymaga bezwzględnie interpretacji, krytycznego komentarza, ujęcia w cudzysłów - tego Anna Łoś jednak nie czyni. Wykazuje przy tym zachowawczość, z której rezygnuje, pisząc o osobistych motywacjach, które skłoniły ją do podjęcia badań (ziemiański rodowód). Tymczasem najbardziej fascynującym chyba odkryciem rozprawy jest zagadnienie "mieszkań post-ziemiańskich", które mogłyby stać się inspirującą figurą dla zbadania zawiłych dziejów kształtowania powojennej tożsamości mieszkańców. Niestety, większość zawartych w książce wniosków to truizmy, które nie wykorzystują potencjału tego wciąż niedostatecznie opisanego tematu.

Książka podejmuje b. ciekawy temat - powojennych losów ziemiaństwa po reformie rolnej 1944 roku, która ostatecznie zlikwidowała tę warstwę i zmusiła jej przedstawicieli/-ki do odnalezienia się w nowej rzeczywistości. Autorka próbuje odtworzyć powojenny "styl życia" ziemian na podstawie wywiadów przeprowadzonych z reprezentantami pierwszego, drugiego i trzeciego pokolenia...