Swój utwór Schopenhauer podzielił na dwie części. Od razu się przyznam, ze wywołały one u mnie skrajne odczucia. Druga część potężnie mnie znudziła.
Poświęcona jest porównaniu różnych religii, ich pochodzeniu i wzajemnym oddziaływaniu. Na obecnym etapie nie jestem tym zainteresowany.

Natomiast pierwsza część to zupełnie inna historia. A. (jesteśmy z Schopenhauerem na Ty) swoje poglądy przedstawia w formie dialogu pomiędzy reprezentującymi zgoła odmienne poglądy na tematy przede wszystkim religijne Filaletesem - miłośnikiem prawdy i Demofelesem - miłośnikiem ludu. Tak skonstruowany wywód umożliwia przedstawienie sprawy w sposób wszechstronny, ponieważ dopuszcza racje obu stron jako pełnoprawne, chociaż umówmy się, jest jasne, że A. opowiada się po stronie Filaletesa.

Bardzo ciekawy jest punkt widzenia, jaki przyjął A. Według niego religia nie stoi w opozycji do filozofii, ale obie te dziedziny uzupełniają się, służą temu samemu wzniosłemu celowi, choć oczywiście wyżej w hierarchii znajduje się filozofia.

Takie położenie względem siebie wynika z prostego faktu, że natura obdarzyła ludzi całym wachlarzem zdolności intelektualnych i jednocześnie nie pozbawiła potrzeb duchowych, które muszą być zaspokojone właśnie zgodnie z możliwościami intelektualnymi.

I jest to zapewne krzywdzące dla osób wierzących, że według A. religia zaspokaja potrzeby duchowe ludzi o mniejszych możliwościach intelektualnych, ale przynajmniej jako zwolennik filozofii nie stawia ich w tej zwyczajowej sytuacji, w której pokazywani są jako byty odarte z rozumu będące inkarnacją bałwochwalczych atawizmów. Chociaż tyle (taki żart).

Wracając do istoty sprawy, tak religia jak i filozofia starają się ukazać uniwersalne zasady/wartości/normy moralne czy etyczne postępowania. Religia nie wprost, pod płaszczykiem alegorii [do której paradoksalnie nie może się przyznać bo straci status religii (sic!)], a filozofia bezpośrednio, co według A. nie jest dostępne dla wszystkich.

Dlatego też są to dziedziny, które muszą się uzupełniać się w procesie udoskonalania ludzkości zróżnicowanej pod względem intelektualnym.

Zarzuty dotyczące archaiczności słownictwa są niepoważne. Całość jest bardzo dobrze napisana, czytelna, a logika wywodu bez zarzutu.

Powyższa mini recenzja nie dotyka nawet 10% problematyki opisanej przez A., tak że polecam zgłębić tę lekturę osobiście bo jest to rozwijająca pozycja!

Swój utwór Schopenhauer podzielił na dwie części. Od razu się przyznam, ze wywołały one u mnie skrajne odczucia. Druga część potężnie mnie znudziła.
Poświęcona jest porównaniu różnych religii, ich pochodzeniu i wzajemnym oddziaływaniu. Na obecnym etapie nie jestem tym zainteresowany.

Natomiast pierwsza część to zupełnie inna historia. A. (jesteśmy z Schopenhauerem na Ty)...