Wraz z ostatnią stroną „Wszystko co lśni” powróciłem z długiej podróży do Nowej Zelandii XIX wieku. Przyznam się, że troszkę mi szkoda. Podróż ta trwała dość długo ponieważ trafiła na czas, kiedy codzienny napięty harmonogram obowiązków uniemożliwiał mi zbyt częste wyskoki do Hokitika. Niemniej, zupełnie nie zamierzając, spowodowało to możliwość delektowania się przez długi czas atmosferą tamtego miejsca i historią tej niesamowitej i niezmiernie ciekawej intrygi. Szkoda mi dlatego, że rozciągając w czasie lekturę bardzo zżyłem się z bohaterami długiej opowieści i chętnie pozostałbym z nimi dłużej.
To jedna z tych książek, które absolutnie pozwalają się zapomnieć. Napisana językiem podkreślającym rzeczywistość tamtych czasów przenosiła moją świadomość w gorączkę złota na Antypodach w sposób stuprocentowy. Jeśli czytelniku poszukujesz opowieści nietuzinkowych, historii oderwanych od schematów i opowieści pozwalających Ci się zapomnieć to polecam poszukiwanie złota, palenie opium i oddanie się pragnieniom tamtego świata wraz z tymi, których polubisz i znienawidzisz podczas lektury.
A ja wpisuję autorkę na listę ulubionych, mając nadzieję na jej kolejne oryginalne pomysły, które poniosą moją wyobraźnię i zmysły w nieznane mi miejsca i okolice. Szczerze życzę kolejnych Bookerów i dziękuję za odrobinę zapomnienia przy „lśniących samorodkach”.

Wraz z ostatnią stroną „Wszystko co lśni” powróciłem z długiej podróży do Nowej Zelandii XIX wieku. Przyznam się, że troszkę mi szkoda. Podróż ta trwała dość długo ponieważ trafiła na czas, kiedy codzienny napięty harmonogram obowiązków uniemożliwiał mi zbyt częste wyskoki do Hokitika. Niemniej, zupełnie nie zamierzając, spowodowało to możliwość delektowania się przez długi...