Po brawurowej przygodzie literackiej z „Kafką nad morzem” i „Kroniką ptaka nakręcacza”, gdzie niezwykle zaintrygowałem się twórczością Haruki Murakami, na gorąco zagłębiłem się w kolejną jego książkę czyli w pierwszy tom „1Q84”. Tutaj mój entuzjazm i ciekawość została brutalnie rozbita w drobny mak. Pomijając bardzo dobry styl autora i specyficzny dla niego nastrój narracji, ta powieść jest dla mnie po prostu obrzydliwa! Liczne, bogate w treść opisy masturbacji poszczególnych bohaterów są po prostu żenujące. Ludzie kochani, jeśli kogoś tak strasznie to rajcuje to naprawdę niewiele stoi na przeszkodzie, aby sobie takiej przygody użyczyć w realu. Całe stronice poświęcone erekcji i wytryskom jednego z bohaterów, jest dla mnie formą literackiego zboczenia i zdziczenia. Żeby było jasne, nie jestem zgorszonym ws. erotyki moralistą. Uważam tylko, że w książkach drukowanych na całym świecie w dziesiątkach milionów, nie powinno się wypisywać ordynarnych pornograficznych andronów, które podkręcają tylko chore umysły, niemające siły czerpać satysfakcję erotyczną w rzeczywistym świecie. Do tego wszystkiego autor, aby zdobyć się na oryginalność pierwszego rzędu, wymyślił sobie sektę, która ma swój (jakże niekonwencjonalny) zwyczaj zbiorowego gwałcenia małych dziewczynek, które są u progu pierwszej menstruacji.
Świat jest tak piękny i ciekawy w swojej różnorodności, że naprawdę nie chce mi się czytać takich pierdół.

Po brawurowej przygodzie literackiej z „Kafką nad morzem” i „Kroniką ptaka nakręcacza”, gdzie niezwykle zaintrygowałem się twórczością Haruki Murakami, na gorąco zagłębiłem się w kolejną jego książkę czyli w pierwszy tom „1Q84”. Tutaj mój entuzjazm i ciekawość została brutalnie rozbita w drobny mak. Pomijając bardzo dobry styl autora i specyficzny dla niego nastrój...