Trudno jest napisać cokolwiek konkretnego w kilku zdaniach na temat tak wielowymiarowej powieści. Mamy tu tak wiele wątków i postaci, że można się pogubić…
Mam także problem z odnalezieniem tezy przewodniej tego utworu. Pewnie swoista niejasność fabularna oraz brak odpowiedzi na stawiane w książce pytania jest świadomym zabiegiem pisarza, aby za pomocą niedomówień i mistycznej aury tajemniczości uwodzić miliony czytelników na całym świecie. Co zresztą robi na mistrzowskim poziomie z wielkim komercyjnym powodzeniem.
Aby się nie pogubić w meandrach licznych motywów występujących w powieści „Kronika Ptaka Nakręcacza”, skupię się tylko na jednym, najbardziej dla mnie ciekawym wątku. Stałą cechą twórczości Harukiego Murakami, którą dostrzegłem we wszystkich trzech przeczytanych dotąd przez mnie książkach tego autora, jest nawiązanie do małych ludzkich dramatów z czasów II Wojny Światowej. Zazwyczaj opis niezwykłych traumatycznych przeżyć jest wkładany w usta drugoplanowych bohaterów, którzy snują swoje wspomnienia, a te z kolei przekładają się w jakimś stopniu na wydarzenia z fabuły książki. Bardzo mnie zainteresował wątek poświęcony żołnierzom japońskim w Chinach w czasie wojny. Rozmaitość ludzkich postaw na wszechobecną przemoc i czające się dookoła zło autor opisuje niezwykle sugestywnie. Na zimno podawane są opisy makabrycznych zbrodni, jak obdzieranie żywcem ze skóry czy wrzucenie jeńca do suchej studni, zagubionej gdzieś w głuchym mongolskim stepie, aby tam skonał z głodu. To tworzy niezwykły klimat jak z filmu „Pluton” Olivera Stone’a.
Aby zgłębić wielowymiarowość tej powieści należałoby ją przeczytać kilkukrotnie. Co pewnie kiedyś uczynię.

Trudno jest napisać cokolwiek konkretnego w kilku zdaniach na temat tak wielowymiarowej powieści. Mamy tu tak wiele wątków i postaci, że można się pogubić…
Mam także problem z odnalezieniem tezy przewodniej tego utworu. Pewnie swoista niejasność fabularna oraz brak odpowiedzi na stawiane w książce pytania jest świadomym zabiegiem pisarza, aby za pomocą niedomówień i...