Ten "wybór" to najlepszy tekst. Tomów jest około 20, ale jest on spójny.

O ROTTWEILERach używanych w czasie wojen, w pierwszym szyku czy o dowodach na kulistość Ziemi. Mdli mnie od głupoty mi współczesnych, a zadziwia przenikliwość starożytnych. To się powinno nazywać "O pocieszeniu jakie daje historia starożytna".

Ten "wybór" to najlepszy tekst. Tomów jest około 20, ale jest on spójny.

O ROTTWEILERach używanych w czasie wojen, w pierwszym szyku czy o dowodach na kulistość Ziemi. Mdli mnie od głupoty mi współczesnych, a zadziwia przenikliwość starożytnych. To się powinno nazywać "O pocieszeniu jakie daje historia starożytna".

Takiej literatury się nie ocenia. Nie można jej przecież ani poddać weryfikacji pod kątem prawdziwości zawartych w dziele sformułowań, ani ocenić pod względem kompozycyjnym. Trudno nawet oceniać językowo, bo rzadko kto zna łacinę na tyle, by zweryfikować poprawność tłumaczenia albo docenić piękno dzieła w oryginale.

Mimo to warto tę książkę przeczytać. Dlaczego? Bo to cud, że dzieło to w ogóle przetrwało dwa tysiąclecia i cywilizację, która je stworzyła. A także dlatego, że wiedza ludzkości to zjawisko dynamiczne. Codziennie coś odkrywamy, codziennie zmienia się nasze zapatrywanie na rzeczywistość. To co wczoraj było pewnikiem, jutro nim być przestanie. W tym kontekście "Historia Naturalna" Pliniusza to skamielina antycznej wiedzy o świecie. Książka ta jest niczym nieruchoma fotografia stanu nauki sprzed 2 tysięcy lat. To nic, że większość "prawd" odkrywanych przez Pliniusza dzisiaj wywołuje co najwyżej uśmiech. Dla jemu współczesnych było to uniwersalne kompendium wiedzy - jak Encyclopedia Britannica, albo - dla młodszych - Wikipedia. I dlatego właśnie warto zapoznać się z tą pozycją. Pozwala ona lepiej zrozumieć sposób myślenia naszych przodków, a tym samym z większą pokorą spojrzeć na nas samych. Kto wie, które z naszych współczesnych teorii naukowych będą budziły w przyszłości śmiech tak jak niektóre wywody Pliniusza?

Takiej literatury się nie ocenia. Nie można jej przecież ani poddać weryfikacji pod kątem prawdziwości zawartych w dziele sformułowań, ani ocenić pod względem kompozycyjnym. Trudno nawet oceniać językowo, bo rzadko kto zna łacinę na tyle, by zweryfikować poprawność tłumaczenia albo docenić piękno dzieła w oryginale.

Mimo to warto tę książkę przeczytać. Dlaczego? Bo to...