Rozmowy zagraniczne 1979–2000 to kontynuacja i dopełnienie wydanych w Wydawnictwie Literackim dwutomowych Rozmów polskich (Rozmowy polskie 1979–1998. Tom I, Rozmowy polskie 1994–2004. Dzieła zebrane). Tym razem z Noblistą rozmawiają zagraniczni znawcy jego twórczości, badacze, wykładowcy, ale i bliscy znajomi. W swobodnych dialogach Czesław Miłosz porusza przeróżne tematy: począwszy od codzienności w Berkeley, życia przed i po otrzymaniu nagrody Nobla, aż po inspiracje twórcze, istotę poezji i zależność między polityką a literaturą. Zbiór zawiera dwadzieścia pięć wywiadów obejmujących trzy minione dekady: od końca lat siedemdziesiątych do początku XXI wieku. Z tekstów wyłania się z wielostronny obraz Miłosza – jednego z najbardziej rozpoznawalnych twórców poetyckich dwudziestego wieku.


„Rozmowy zagraniczne” to reprezentatywny wybór wypowiedzi Czesława Miłosza, prezentujący go nie tylko jako wybitnego i uznanego za granicą poetę i myśliciela, ale także ambasadora polskiej kultury, znawcę pisarstwa Dostojewskiego oraz problematyki Europy Środkowej. Małodusznie zarzucającym mu „zdradę polskości”, warto zadedykować jego słowa z wywiadu dotyczącego państw bałtyckich: „Nie jestem Litwinem, jestem polskim poetą urodzonym na Litwie”. Zainteresowanym zaś zagadnieniami naszej części Europy szczególnie polecałbym zapis, historycznej już, dyskusji przy okrągłym stole, która odbyła się w Budapeszcie w 1991 roku, a w której – obok Czesława Miłosza – wzięli udział tak wybitni pisarze, jak Danilo Kiš, Peter Esterhazy i Győrgy Konrad. Jest to, jednym słowem, książka, która tyleż zaciekawi czytelników Miłosza, co nauczycieli, badaczy literatury, studentów i krytyków literackich.