„Czasem, kiedy bardzo czegoś pragniesz, kiedy nie możesz myśleć o niczym innym,
gdy czas zamarza i wcale nie chce płynąć, a do wytęsknionego spotkania jeszcze doba,
jeszcze nieskończona noc, jeszcze godziny, nie wierzysz, że uda ci się żyć tak długo,
żeby to przetrwać. (…)
Zamarznięty czas to okropny wróg. Wykańcza cię. Powoli pożera, zostawiając tylko tęsknotę,
tylko niepokój, tylko głębokie, wewnętrzne rozdygotanie.”


„Zbieracz burz” wywoływał we mnie skrajne emocje. Trudno było mi przebrnąć przez początkowe rozdziały. Były momenty, w których chciałam odłożyć tę książkę i już do niej nie wracać. Sam pomysł wydał mi się oklepany, bo …

Oto mamy Niebo. Bóg odszedł dawno temu, a na swojego regenta wyznaczył archanioła Gabriela. On i pozostali archaniołowie pilnują boskich sekretów i porządku we Wszechświecie mając w szczególnej opiece ukochaną planetę Pana – Ziemię.

O bardzo podobnej sytuacji czytałam w „Kłamcy” Jakuba Ćwieka. Pewne elementy też powtarzają się w serii o Inkwizytorze Jacka Piekary. Po co powielać coś, co już powstało ? Na początku książki widnieje też dziwna sytuacja kiedy pojawia się skandynawski bóg Loki, którego na ringu pokonuje Abbaddon, Anioł Zagłady i główny bohater książki.

” – Hej Loki – powiedział cicho – Słyszałem, że podobno chcesz mnie zastąpić. Nic z tego, bracie. Zapomnij. Nie ta liga.

Bóg oszustów jęknął cicho i zamknął powieki.

Wyliżesz się, pomyślał Frey. Jak zawsze. Taki z ciebie fartowny skurwysyn. Masz to we krwi. „

Co to miało być ? Postać Lokiego nie miała żadnego wpływu na wydarzenia w książce. Może nad interpretuję, albo za szybko jestem po lekturze „Kłamcy”, ale dla mnie zabrzmiało to jak policzek dany Jakubowi Ćwiekowi pod tytułem „To ja stworzyłam Siewcę wiatru jako pierwsza w 2004 roku, a ty swoim Kłamcą zagarnąłeś moje pomysły”. Czy damy tak robią ? Czy to było potrzebne ? A może to moje wieczne wietrzenie teorii spiskowych ? Mniejsza o większość. Czas wracać do „Zbieracza burz”.

Abbaddon, Daimon Fray, Burzyciel Światów, Tańczący na zgliszczach został stworzony przez Pana w jednym celu – zabijaniu i zgładzeniu tych światów, które narastają niczym trujący rak na idealnym Wszechświecie. Bóg od kiedy odszedł nie instruuje swoich archaniołów, co mają robić. Dlatego wielkim zaskoczeniem dla całego Nieba było, kiedy Jasność objawiła się Daimonowi dając mu przerażający rozkaz – ma zgładzić Ziemię. Ukochaną planetę Pana, pełną ludzi, którym dał tak drogi dar jakim jest wolna wola. Gabriel, Rajzel i Michał nie wierzą Abbaddonowi. Myślą, że Anioł Zagłady postradał rozum i wziął głos Ciemności za głos Boga. Postanawiają go unieszkodliwić. Daimon zdradzony przez swoich przyjaciół ucieka i ukrywa się na Ziemi. Musi przemyśleć rozkaz Pana i chronić się przed braćmi. Archaniołowie postanawiają ściągnąć z zaświatów jego ukochaną Hiję. Wiedzą, że ufa jej bezgranicznie i pokaże jej swoją kryjówkę. Spotkanie kochanków okazuje się dramatyczne, dla każdej ze stron … Tymczasem Michał oszalały z wściekłości, że to nie jego Pan wybrał na swój Miecz Zagłady postanawia zawrzeć układ z Lucyferem, który może okazać się zgubny dla całego Wszechświata.

Jedno jest pewne. Maja Lidia Kossakowska potrafi pisać. I to jak ! Potrafi być brutalna i wulgarna, by po chwili zanurzać się w cierpieniu i odrzuceniu. Umie też pokazać czułość, by za chwilę obrzucić czytelnika potęgą nienawiści. Jak ja jej zazdroszczę tego talentu… Co ona ze mną robiła ?! Na początku chciałam rzucić tą książką o ścianę, by po chwili zagryzając wargi ze zniecierpliwienia zastanawiać się gorączkowo co będzie dalej ?

Podsumowując … ja naprawdę nie wiem, czy ta książka mi się podobała. Wiem jedno … muszę przeczytać drugi tom ! :)

„-Żegnaj Daimonie.
-Żegnaj Hijo – mówisz ledwo poruszając ustami.

Żegnaj słońce.
Od tej pory będziesz musiał nauczyć się żyć w ciemności.”

[ recenzja opublikowana została na moim blogu - http://przyjemnostki.wordpress.com/ ]

„Czasem, kiedy bardzo czegoś pragniesz, kiedy nie możesz myśleć o niczym innym,
gdy czas zamarza i wcale nie chce płynąć, a do wytęsknionego spotkania jeszcze doba,
jeszcze nieskończona noc, jeszcze godziny, nie wierzysz, że uda ci się żyć tak długo,
żeby to przetrwać. (…)
Zamarznięty czas to okropny wróg. Wykańcza cię. Powoli pożera, zostawiając tylko tęsknotę,
tylko...