To wcale nie było złe miejsce do życia - ten Paryż Remarque'a tuż przed wybuchem II wojny światowej. Zaradny i ostrożny człowiek mógł sobie tam jakoś funkcjonować. Pod warunkiem, że trafił na życzliwych ludzi, albo chociaż na takich, którzy nie mieli żadnego interesu w utrudnianiu życia uchodźcy.

Remarque w genialny dla mnie sposób ukazał ten ostatni rok spokoju. Ludzie znajdują się na tonącym okręcie, ale wcale nie chcą tego zauważyć. Co ciekawe, to głównie Francuzi upierają się, że wojny nie będzie. Ale uchodźcy czują, że będzie coraz gorzej. Tylko, że bez pieniędzy i dokumentów, nie mają szansy, by dalej uciekać.

Szczerze mówiąc, bardziej od historii miłosnej, poruszyło mnie to codzienne życie Ravika. Hotel, szpital, knajpy. Nie ma przyszłości, jest tylko chwila obecna i przeszłość, o której nie chce się pamiętać, a która cały czas odciska swoje piętno na życiu bohatera. I Ravik jest pogodzony z tą tymczasowością, z tym brakiem stabilności. Nauczył się, jak funkcjonować w takiej rzeczywistości. I mimo całego swojego cynizmu, jest tak idealistyczny w tym, co robi...i taki prawy. Nawet to jego pragnienie zemsty na oprawcy Haake - mimo wszystkich dylematów moralnych, trudno odmówić słuszności jego działaniom.

I pojawia się Joanna...na pierwszy rzut oka - rozbitek życiowy, nieporadne maleństwo. Ale to złudzenie. Joanna jest silna, Joanna jest pierwotnym instynktem. Jak nie wini się rośliny, że obraca się do słońca, tak nie można winić Joanny, że używa mężczyzn, że chce się grzać w cieple ich spojrzeń, że chce wygodnego życia.

Ravik i Joanna - taka niepotrzebna ta miłość, taka niechciana, zupełnie nie w porę. Chyba nie rozwinęłaby się, gdyby nie dziwny zbieg okoliczności i obfite podlewanie calvadosem. Męczył mnie ich związek, te dyskusje o miłości, te ich nieracjonalne zachowania. Nie jest to moja bajka, żadna piękna historia, raczej pech. Ale jej zakończenie...hmm, mimo całego tragizmu jest takie życiowe. Joanna jak ćma, za bardzo zbliżyła się do ognia...A Ravik - ile trzeba wycierpieć i jak bardzo trzeba kochać, by być tak szlachetnym?

Warto przeczytać "Łuk Triumfalny". Myślę, że każdy znajdzie w tej powieści coś, co go poruszy. Ja jeszcze tylko żałuję, że nie mogę dostać tej małpy Eugenii w swoje ręce...

To wcale nie było złe miejsce do życia - ten Paryż Remarque'a tuż przed wybuchem II wojny światowej. Zaradny i ostrożny człowiek mógł sobie tam jakoś funkcjonować. Pod warunkiem, że trafił na życzliwych ludzi, albo chociaż na takich, którzy nie mieli żadnego interesu w utrudnianiu życia uchodźcy.

Remarque w genialny dla mnie sposób ukazał ten ostatni rok spokoju. Ludzie...