Kępiński rozszerza pojęcie psychopatii, określając nim wszelkie typu zaburzenia osobowości. Dla profesora psychopata, to człowiek który sam cierpi i (lub) wywołuje cierpienie u innych. Jest to człowiek posiadający jakby skostniały i nie podlegający zmianom „kolec” psychopatyczny, który rani siebie i innych. W pierwszej części skupia się na analizie wpływu zaburzeń systemu wartości na rozwój osobowości i jej patologie. Według niego na kształtowanie naszej osobowości mają wpływ trzy czynniki : genetyczne, środowiskowe i wolnej woli. W genezie psychopatii można doszukać się „silnych i utrwalonych negatywnych postaw emocjonalnych”. W drugiej części omawia różne typy zaburzeń osobowości, ich genezę, ale też skutki dla pacjenta i otoczenia. Przedstawia także możliwości terapeutyczne.
Jest to ostatnia książka napisana, a właściwie podyktowana przez profesora. Jak zwykle zachwyca język i podejście pełne empatii i szacunku dla człowieka. Pacjent nie jest dla profesora jednostką chorobową, którą musi zdiagnozować, ale żywym człowiekiem. Każdy z nas posiada jakieś ”kolce”, które nas uwierają, mamy różne osobowości, które w skrajnych przypadkach przeradzają się w chorobę. Jednak warto poznać je i umieć sobie pomóc w życiu. Jest to klasyka, którą należy przeczytać, aby lepiej poznać siebie.

Kępiński rozszerza pojęcie psychopatii, określając nim wszelkie typu zaburzenia osobowości. Dla profesora psychopata, to człowiek który sam cierpi i (lub) wywołuje cierpienie u innych. Jest to człowiek posiadający jakby skostniały i nie podlegający zmianom „kolec” psychopatyczny, który rani siebie i innych. W pierwszej części skupia się na analizie wpływu zaburzeń systemu...