Jest taka bajka, do której będę wciąż powracać przy tej recenzji. Bowiem jest ona trochę związana z książki. Mogę nawet stwierdzić, że jest ona na podstawie tej konkretnej książki. Mówię o "Dzwonniku z Notre Dame", którego widziałam w dzieciństwie, lekko się już zatarł w pamięci, ale podczas lektury coś mi mignęło z tamtej animacji. Zauważyłam wiele różnic, przez które mogę spokojnie powiedzieć, że choć obie opowieści przedstawiają tą samą historię, to jednak czuję, jakbym poznała dwie różne historie z podobnymi bohaterami.

Całkiem inne odczucia miałam też podczas oglądania animacji, a czytania książki. Co prawda, film animowany poznałam, gdy byłam dzieckiem, natomiast książkę dopiero niedawno. Jednak to nie to świadczy o różnych odczuć. Bowiem poniektórzy bohaterowie byli inaczej przedstawienie.

Postaram się uniknąć porównań do filmu animowanego, lecz jestem pewna, że one i tak nastąpią. Teraz zaś zacznę pisać o książce.

Esmeralda miała 15 lat. Toż to dziecko było! Biedna, wkraczająca w świat dorosłych. Ja wiem, że w czasach rozgrywania się akcji, to 15-latka była już uważana za dorosłą, gotową wyjść za mąż. Niemniej jednak, choć była momentami głupiutka, w pełni ją rozumiałam. Kto w tym wieku jest na serio mądry? Kto w tym wieku nie popełnia błędów? Kto w tym wieku analizuje wszystko i wszystkich? Nikt. A biedna Esmeralda znalazła się w sytuacji, w której nie była w stanie się odnaleźć. I to niekoniecznie przez swoje błędy, bo czy błędem można nazwać zakochanie się?

Frollo, bo o nim muszę jak najprędzej napisać. Przyznam, iż zanim poznałam archidiakona stworzonego przez Wiktora Hugo, w głowie miała tylko tego z "Dzwonnika z Notre Dame". Ten z filmu animowanego był dla mnie po prostu zły. Od początku do końca była to negatywna postać. Podczas, gdy w lekturze poznałam człowieka, który być może postąpił źle, ale ogólnie to nie był zły człowiek. Powiedziałabym, że ta postać była tragiczna. Nie miał łatwego życia, ale miał cel, do którego dążył. Był ambitny, potrafił się litować. Jego pierwsze spotkanie z Quasimodo różniło się od bajkowego. Bardziej spodobało mi się książkowe. W ogóle mnie Frollo oczarował. Po czasie zasmuciła mnie jego pożądliwa chęć posiadania czegoś, czego mieć nie może. Ogólnie uważam go za tragiczną postać.

Quasimodo zaś. Od początku było mi go szkoda. Bardzo, bardzo, bardzo go żałowałam. Do tej pory, gdy pomyślę o jego życiu, mam w oczach łzy. Miał pecha, że się narodził, że szybko po narodzinach nie umarł. Bo nie zasłużył sobie na takie traktowanie jakie musiał znosić. Całkowicie rozumiem też jego oddanie do Klaudiusza Frollo. On jeden był dla niego dobry.

Za to Febus. Gdybym spotkała go w rzeczywistości, to nie wiem co bym mu zrobiła. To jedyny bohater w powieści, o którym mogę z czystym sercem powiedzieć, że jest całkowicie zły. Piękny z zewnątrz, lecz brzydki w środku. Febus to człowiek, którego szczerze nienawidzę.

Wiktor Hugo potrafi stworzyć postacie z krwi i kości. Czytając, ma się wrażenie, że można spotkać bohaterów gdzieś w rzeczywistości, wśród żywych. To niezwykłe. Tutaj każdy ważny bohater nie jest jednoznacznie zły, dobry, głupi, mądry. Każdy z nich jest mieszaniną różnych cech, które w różnych sytuacjach wychodzą na wierzch. Bohater może być dla jednych autorytetem, dla innych pomiotem szatana, może być uważany za mędrca, a równocześnie za głupca. Może być dobry i jednocześnie zły. To jest chyba najwspanialsze w tej powieści.

Czasem nużyły mnie opisy budynków, miejsc. Na przykład rozdział o widoku Paryża z lotu ptaka. Bardziej ciekawiły mnie dalsze losy bohaterów niż opisy miejsc. To jedyny dla mnie minusik książki.

Historia była ciekawa, fabuła wciągająca, bohaterowi jak żywi. Także mogę ją jedynie polecić. Jedna z lepszych klasyk, które przeczytałam. Tak przy okazji muszę przyznać, iż na razie trafiają mi się same świetne klasyki do czytania, co mi się podoba, bo zachęca do poznania innych książek z tego gatunku.

Jest taka bajka, do której będę wciąż powracać przy tej recenzji. Bowiem jest ona trochę związana z książki. Mogę nawet stwierdzić, że jest ona na podstawie tej konkretnej książki. Mówię o "Dzwonniku z Notre Dame", którego widziałam w dzieciństwie, lekko się już zatarł w pamięci, ale podczas lektury coś mi mignęło z tamtej animacji. Zauważyłam wiele różnic, przez które mogę...