Na początku w dużym skrócie: jest dobrze, ale szału nie ma. Stylizowanie tego dokumentu na powieść średnio się Trumanowi Capote udało, bo nie mógł powstrzymać się od banałów i sztucznego nadmuchiwania napięcia. Na początku styl mnie trochę odrzucał, ani to reportaż ani sensacja. Ale potem było już tylko lepiej i "akcja" okazała się wciągająca i naprawdę czytało się jak kryminał. Najlepsze są dwie ostatnie części w pełni poświęcone na psychologiczno-behawiorystyczny portret morderców. Możemy ich zrozumieć, polubić a nawet się z nimi utożsamić (to nie jest aż tak bardzo creepy, jak brzmi). Perry i Dick byli diametralnie różni i zrobili to z dwóch różnych powodów. Perry'ego, wrażliwego introwertyka, odrzuconego w dzieciństwie przez rodziców, polubiłam najbardziej. Zresztą nawet inspektor prowadzący śledztwo miał dla niego dużo współczucia i sympatii. Trochę trudno mi uświadomić sobie, że to prawdziwe osoby a nie wymyślone charaktery. Jednak książka jest wartościowa, będąc pośrednią krytyką kary śmierci, a także przez włączenie wypowiedzi psychiatry, który tłumaczy zachowania morderców z zimną krwią.

Na początku w dużym skrócie: jest dobrze, ale szału nie ma. Stylizowanie tego dokumentu na powieść średnio się Trumanowi Capote udało, bo nie mógł powstrzymać się od banałów i sztucznego nadmuchiwania napięcia. Na początku styl mnie trochę odrzucał, ani to reportaż ani sensacja. Ale potem było już tylko lepiej i "akcja" okazała się wciągająca i naprawdę czytało się jak...