Przez 460 stron tej powieści nie nudziłam się nawet przez chwilę. Nora Roberts potrafi sprawić, że zaczynamy żyć życiem jej bohaterów czy tego chcemy czy nie. Oczami wyobraźni widziałam wyraźnie dom Abigail, jej ogród i bezpieczny pokój. Widziałam też mityczne stworzenia wymalowane na elewacji domu rodziców Brooksa. Bałam się niemal tak samo mocno, jak Liz, gdy uciekała na oślep tamtej nocy, gdy zamordowano Julie.

Każdy z nas zmienia się w ciągu swojego życia. Powodem naszych metamorfoz są ludzie, którzy stają nam na drodze, wydarzenia, w których bierzemy udział i wiele innych czynników. Elizabeth przez dwanaście lat musiała zmieniać się co kilka miesięcy na zawołanie. Wydaje mi się, że nie wiedziała już jak być po prostu sobą. Ciągłe zmiany stały się dla niej - choć to brzmi paradoksalnie - rutyną. Brooks zakłócił jej spokój. Wybił ją z rytmu. Rozproszył. Nagle, po dwunastu latach, zapragnęła korzeni i codzienności. Wiedziała, że nie może sobie na to pozwolić i dlatego próbowała się go pozbyć. Rozbawiła mnie reakcja Brooksa, gdy Abigail wygłosiła mu przygotowaną wcześniej mowę. Twoje zainteresowanie mi schlebia... Seks był świetny... Jesteś fajnym facetem... Nie chcę się angażować... Bla, bla, bla. Jak na prawdziwego glinę przystało, rozgryzł ją w pięć sekund i przekonał, że "Miłości nie można włączyć i wyłączyć jak światła." Tak, jak powiedziała jedna z sióstr Brooksa, on stosuje uprzejmy nacisk tak długo aż postawi na swoim. To wkurzające, ale skuteczne.

Ale dlaczego właśnie Abigail? Jak sam zauważył, Brooks nie miał problemu ze znalezieniem sobie towarzystwa. Taka Sylbie na przykład. Musiała doznać prawdziwego szoku, gdy odstawiła przed nim ten striptiz, a on grzecznie powiedział jej żeby się ubrała i dała mu spokój. Jego notowania po tej scenie błyskawicznie poszybowały w górę, choć i tak plasowały się na zadowalającym poziomie. Ale wróćmy do Abigail. Dlaczego ona? Jak zauważył Roland, "Abigail nie była wiśniowym ciastem z lodami." W przeciwieństwie do wspomnianej wcześniej Sylbie. Co przyciąga faceta do kobiety, która jasno daje mu do zrozumienia, że nie chce mieć nic do czynienia z nim ani z nikim innym?

Po raz kolejny utwierdzam się w przekonaniu, że Nora Roberts z każdą następną powieścią pisze coraz lepiej. Od dziś "Świadek" jest jedną z moich naj.

Przez 460 stron tej powieści nie nudziłam się nawet przez chwilę. Nora Roberts potrafi sprawić, że zaczynamy żyć życiem jej bohaterów czy tego chcemy czy nie. Oczami wyobraźni widziałam wyraźnie dom Abigail, jej ogród i bezpieczny pokój. Widziałam też mityczne stworzenia wymalowane na elewacji domu rodziców Brooksa. Bałam się niemal tak samo mocno, jak Liz, gdy uciekała na...