Tym razem dwa tomy przygód sympatycznego wikinga i jego znajomych ukazały się równocześnie. Zatem od razu po lekturze książeczki z ciastem w tytule, z okładką w jesiennych odcieniach, sięgnąć możemy po kolejny, wizualnie w chłodniejszych tonach wolumin „Tappi i pierwszy śnieg”, kolejny z cyklu „Tappi i przyjaciele”. Spotkamy w nim znane już postaci, pojawią się też nowi bohaterowie. Historyjki przybiorą zaś ton bardziej edukacyjny. Wiking tym razem zetknie się z rodziną wilków, burzową chmurą, chciwymi skrzatami, zdenerwowanym Czarownikiem Zgrzytkiem, gadatliwym smokiem i Świętym Mikołajem, dzięki czemu mamy możliwość poczytać i podyskutować z dziećmi o kwestiach tolerancji, rzeczach bezcennych, odrzuceniu czy wadach innych i sposobach na ich zaakceptowanie.

Podobnie jak w poprzednim tomie przygody wikinga Tappiego zaczynają się wiosenną porą, a kończą zimą. Również i tym razem uczestnikami opisywanych przygód są w równym stopniu zwierzęta, jak i zjawiska przyrody – m.in. wietrzyk czy chmura, posiadające cechy obiektów ożywionych, mówiące i okazujące emocje.

Kilkustronicowe historyjki są proste, kojące i niewymagające większego wysiłku intelektualnego. Uważni rodzice lub inni członkowie rodziny, czytający je dzieciom, znaleźć w nich jednak mogą inspirację do wnikliwszego przedyskutowania poruszanych kwestii i odniesienia ich do sytuacji znanych z życia przedszkolaka, jak ludzie o innych kolorach skóry, bieda, gadulstwo lub inne wady czy złośliwość jako forma obrony przed odrzuceniem.

Jednak i tym razem autor nie uniknął pewnych błędów. W pierwszej opowieści wiking Tappi i renifer Chichotek robią wielkie, wiosenne porządki, polegające na… zamieceniu podłogi, umyciu naczyń i wytarciu kurzu z półek! Nasuwa się zatem dobra okazja do rozmowy nie tylko o samodzielnym sprzątaniu zabawek, ale również kwestii stereotypów płciowych – wiking-mężczyzna nie sprzątający po sobie oraz jego przyjaciel renifer (również istota płci męskiej), który chowa się, chcąc uniknąć nawet tych sezonowych porządków. Inna dyskusyjna kwestia to kolejny raz emocje. Otóż w innej z historyjek renifer jest smutny, co autor (znowu!) utożsamia z żalem a nawet z obrażaniem się. I znów antidotum na te emocje okazuje się… przyjęcie. Warto przy tym dodać, że smutek renifera wynika z końca lata i przyjścia jesieni, przez co emocje te wydają się naturalne, zaś ich przyczyna niezależna od bohatera. Może on jednak zmienić interpretację skutków tej zmiany, co może (ale nie musi) spowodować zmianę w emocjach. Częsty to błąd w literaturze dziecięcej, ale za każdym razem wymaga sprostowania. Ponadto autor jest nauczycielem, co tym bardziej sugerować mogłoby znajomość psychologii dziecka (i psychologii ogólnej, a zagadnieniem emocji w szczególności). O tym również warto z dzieckiem porozmawiać, poruszając jednocześnie kwestię smutku jako naturalnej reakcji w obliczu końca czegoś i straty czy po prostu jako jednej z możliwych (i potrzebnych) emocji.

Tappi po raz kolejny oprowadził nas po Szepczącym Lesie, przedstawił swoich przyjaciół, zaprosił do domu na ciepłą czekoladę, zaś w ostatniej historyjce powoli oswaja nas z myślą o zbliżających się świętach Bożego Narodzenia…

Jowita Marzec