Prawda znaczy wolność, wolność znaczy szczęście Od dzieciństwa jesteśmy zarzucani wyświechtanymi frazami, myślimy stereotypami, wierzymy w horoskopy lub wszelkiego rodzaju mniej lub bardziej abstrakcyjne zabobony. Kto z nas nie słyszał: „nie oceniaj książki po okładce”. Na milion różnych sposób dobieramy literaturę, która trafiła do naszych domowych bibliotek, a co ważniejsze, ich treść do naszych głów. Czasami warto porwać się hasłom: „to się czyta”, „Empik poleca” lub też „jakaś tam nagroda, jakiegoś tam roku, gdzieś tam”. Tak wpadła mi w ręce powieść nieznanego mi dotychczas amerykańskiego autora, Benjamina Alire Saenz’a, laureata nagrody American Book Award. „Inne zasady lata” to nic innego jak wędrówka w głąb siebie. Tę powieść bezsprzecznie można nazwać „podręcznikiem samoanalizy”. Przewracając kolejne strony otwieramy najbardziej ukryte szuflady naszej świadomości. Zaglądamy tam, gdzie dawno nas nie było. Co najważniejsze z korzyścią dla nas samych, choć chwilami pojawia się czerwona lampka z ostrzeżeniem „ktoś tutaj chyba chce wpuścić mnie w niezłe maliny”. Nic bardziej mylnego. Towarzystwo Dantego, Arystotelesa oraz ich rodziców pozwala na przeglądniecie zawartości tychże szuflad i uporządkowanie tego, co się w nich znajduję. Benjamin Alire Saenz snując opowieść o dwóch dorastających nastolatkach zadaje pytania, które każdy z nas dusi w sobie bez względu na płeć, wiek, pochodzenie, orientację seksualną czy status społeczny. Subtelnie szepcze do ucha, że największą, najtrudniejszą walkę toczymy każdego dnia sami ze sobą. W„Innych zasadach lata” nie znajdziemy skutecznej broni, ani recepty na lekarstwo, które wyleczy poniesione po drodze rany. Jednakże autor pokazuje nam drogowskaz, na którym wyraźnie jest napisane: bądź uczciwy względem siebie. Przypomina także o tym, że nasi najbliżsi czasami widzą o wiele więcej niż nam się wydaje. Chwilami zauważają to, co dla nas jest niewidzialne lub to, przed czym staramy się uciec. Na czym tak naprawdę polega potęga książki? Co jest jej mocą napędową? Moim zdaniem to, iż wśród czytelników znajdzie się choć jeden, który pomyśli: „to o mnie” i nigdy więcej nie będzie czuł, że jest sam.