"(...) góry są jak ludzie: żeby je kochać, najpierw trzeba je poznać, a kiedy się je pozna, wiadomo, kiedy się złoszczą, a kiedy są zadowolone, jak się z nimi obchodzić, jak się z nimi bawić, jak o nie dbać, gdy ktoś wyrządza im krzywdę, kiedy lepiej im nie przeszkadzać...".

Góry. Ich surowe piękno, ale też bezwzględne żądania; wymagające uwagi, szacunku, poszanowania. Zachwycające, ale i czasami przerażające. Stałe i niezmienne w swojej formie. Można po nich chodzić w ciszy i skupieniu, kontemplując piękno i podziwiając zmieniającą się naturę. A można po nich biegać, niczym górska kozica, i pokonywanie każdego wzniesienia traktować jak wspaniałą zabawę.

Kilian Jornet to młody Katalończyk, który wychował się wśród górskiej przyrody. Mieszkając z rodziną w schronisku w Pirenejach, w którym pracował jego ojciec, od najmłodszych lat poznawał góry i uczył się miłości do nich. Przemierzanie ich nie tylko pieszo, ale i na nartach, nie tylko po utartych szlakach, ale i własnymi ścieżkami, nie tylko chodzenie po nich, ale i bieganie, ostatecznie nie tylko dla siebie, ale i dla rywalizacji - codziennością Kiliana stał się sport i pokonywanie słabości swojego ciała. W końcu to mózg odpowiada w dużej mierze za odczuwanie bólu i zmęczenia, więc jeśli odpowiednio nastawimy go, to odczuwanie bólu nie powinno nami kierować i decydować o tym, czy czegoś dokonamy, czy też nie, czy zrealizujemy postawiony sobie cel, czy tego nie zrobimy. Z takiego wychodzi założenia - i biega, trenuje, wspina się, jeździ na nartach niemalże każdego dnia, 358 dni w roku, niezależnie od pogody, w mrozie i w upale. Czy to biegi na ekstremalnych wysokościach, czy o ekstremalnych długościach (160 km!) - nie ma dla niego ograniczeń.

Kilian Jornet mimo młodego wieku (ur. w 1987 r.) 3-krotnie zwyciężył w niezwykle trudnych biegach Skyrunner World Series (jest aktualnym mistrzem świata), pobił także rekordy w biegu na szczyt i z powrotem na Klimanżaro i na górę Olimp. Książka "Biec albo umrzeć" to zapiski z jego szlaków i z kilku wyścigów. To luźne opisy jego przeżyć, własnych odczuć; nie tyle przedstawienie zwycięstw, co etapów pokonywania przeszkód i przeciwności, często własnego ciała. Dowiadujemy się, jak przebiega taki ekstremalny bieg, czego można się po nim spodziewać i jak wielką rolę odgrywa psychika. Kilian wspomina też swoją miłość, pierwsze spotkanie, pierwsze wspólne chwile.

Prosto, a jednak głęboko, szczerze, z pokorą i bez zbędnego patosu dzieli się w powieści swoimi myślami i wspomnieniami. Czytamy jego zapiski - i zastanawiamy się, czy sami dalibyśmy radę zmagać się z takimi przeciwnościami natury, ze słabościami i bólem swojego ciała. Zastanawiamy się, czy sami mielibyśmy tyle siły i odwagi, aby walczyć - walczyć do końca - biec albo umrzeć.

"Sekret nie tkwi w nogach, lecz w tym, by zmusić się do wyjścia z domu i biegania, kiedy pada deszcz, śnieg i wieje wiatr; kiedy błyskawice rozświetlają mijane drzewa; kiedy śnieżki albo lodowe kamienie trafiają w twoje nogi i bezbronne ciało, powodując, że płaczesz."

www.wielopokoleniowo.pl

"(...) góry są jak ludzie: żeby je kochać, najpierw trzeba je poznać, a kiedy się je pozna, wiadomo, kiedy się złoszczą, a kiedy są zadowolone, jak się z nimi obchodzić, jak się z nimi bawić, jak o nie dbać, gdy ktoś wyrządza im krzywdę, kiedy lepiej im nie przeszkadzać...".

Góry. Ich surowe piękno, ale też bezwzględne żądania; wymagające uwagi, szacunku, poszanowania....