Kolejny, ósmy już tom MKP za mną. Trochę mam problem z oceną. Dałbym nawet i sześć gwiazdek, ale na tyle oceniłem tom poprzedni „Wicher Śmierci”, który podobał mi się bardziej. Więc daję tylko pięć. Co w tym tomie? W zasadzie pisarz jest chyba mistrzem wodolejstwa, bo na 850 stronach nie dzieje się prawie nic. Mamy oczywiście zdrady, morderstwa i spiski, które ożywiają powieść. Ale to trochę za mało. Wątki ciągną się jak guma do żucia i niestety dla mnie są nijakie. Właściwie jedynym wątkiem jaki mnie zaciekawił był wątek małego chłopca Harlla, który zostaje napadnięty przez swojego brata i po wszystkim oddany do kopalni na ciężkie roboty. Wątek olbrzyma-zabójcy Karsy Orlong jakby mniej eksponowany a szkoda. Dopiero pod koniec książki mamy jego pojedynek z Ogarami. Poza tym tom jest pełen smutku, cierpienia i mroku. Może z resztą to nic dziwnego skoro Erikson pisał to w roku w którym zmarł jego ojciec, któremu zadedykował MO. Jest więc też dużo o śmierci.
Mam też problem z postaciami, których jest multum i właściwie wszystkie są do siebie podobne. No może poza garstką. Ogółem jestem rozczarowany bo pisarza stać na więcej i MKP dostarczyła mi wielu fantastycznych wrażeń. Zostały mi już tylko dwa tomy więc grzechem byłoby ich nie przeczytać. Może w kolejnym tomie stanie się coś ciekawego. Mimo wszystko oceniam ten tom jako przeciętny.

Kolejny, ósmy już tom MKP za mną. Trochę mam problem z oceną. Dałbym nawet i sześć gwiazdek, ale na tyle oceniłem tom poprzedni „Wicher Śmierci”, który podobał mi się bardziej. Więc daję tylko pięć. Co w tym tomie? W zasadzie pisarz jest chyba mistrzem wodolejstwa, bo na 850 stronach nie dzieje się prawie nic. Mamy oczywiście zdrady, morderstwa i spiski, które ożywiają...