Do połowy książka jest świetna – narracja czasem jest prowadzona normalnie wokół głównych bohaterów, a czasem przeskakuje do jakby podsłuchanych rozmów nieznanych dokładnie osób pod tytułowym domofonem. Bohaterowie są pełnokrwiści – z wyraźnym charakterem, grzeszkami i słabościami, niektórzy z intrygującą tajemnicą. Brudny realizm w opisach, czarny humor, sceny, które potrafią przestraszyć. Mieszkańcy bloku stanowią naprawdę ciekawą zbieraninę – a czytając o nich nie ma się wrażenia, że to fikcja, bo odnajdujemy w nich cechy ludzi widzianych codziennie dookoła. Jednak zakończenie jakoś tak rozłazi się; to nie tak, że jest głupie, ale dla mnie nie trzyma poziomu, jest bardziej urwaniem akcji niż jej kulminacją, nie ma "wielkiej tajemnicy", która wszystko wyjaśnia a jednocześnie przeraża czytelnika. Miłoszewski najwidoczniej lepiej sprawdza się w kryminałach. Ogólnie polecam, ale nie należy mieć wygórowanych oczekiwań.

Do połowy książka jest świetna – narracja czasem jest prowadzona normalnie wokół głównych bohaterów, a czasem przeskakuje do jakby podsłuchanych rozmów nieznanych dokładnie osób pod tytułowym domofonem. Bohaterowie są pełnokrwiści – z wyraźnym charakterem, grzeszkami i słabościami, niektórzy z intrygującą tajemnicą. Brudny realizm w opisach, czarny humor, sceny, które...