Rzecz dobrze napisana, ale to proza niemal konfesyjna i razi chrześcijańską naiwnością. Nie dla mnie, choć czyta się dość gładko.

Rzecz dobrze napisana, ale to proza niemal konfesyjna i razi chrześcijańską naiwnością. Nie dla mnie, choć czyta się dość gładko.

Określana arcydziełem włoskiego romantyzmu wciągająca powieść o perypetiach miłosnych wiejskich postaci tj. dziewczyny i młodzieńca, których szczęście zostało nagle zburzone przez miejscowego łobuza pragnącego zawłaszczyć sobie dziewczynę i uległego mu bojaźliwego księdza...

Poza kluczowym wątkiem miłosnym (i związanymi z tym perypetiami i określonymi przemianami bohaterów) akcja ogniskuje się wokół wielkiej epidemii jaka nawiedziła miejscową ludność.

Określana arcydziełem włoskiego romantyzmu wciągająca powieść o perypetiach miłosnych wiejskich postaci tj. dziewczyny i młodzieńca, których szczęście zostało nagle zburzone przez miejscowego łobuza pragnącego zawłaszczyć sobie dziewczynę i uległego mu bojaźliwego księdza...

Poza kluczowym wątkiem miłosnym (i związanymi z tym perypetiami i określonymi przemianami...

Klasyka przez duże K choć pewnie współczesnemu czytelnikowi nie będzie wcale łatwo się czytało. Ponieważ to nie nowość więc styl powieści taki jaki obowiązywał w czasie je powstania ale problemy porusza dość uniwersalne- kwestie wolności osobistej, patriarchatu, podejścia do słabszego (fizycznie i ekonomicznie),władzy ... Warto pochylić się nad tą publikacją i podjąć wyzwanie przeczytania tekstu wymagającego.

Klasyka przez duże K choć pewnie współczesnemu czytelnikowi nie będzie wcale łatwo się czytało. Ponieważ to nie nowość więc styl powieści taki jaki obowiązywał w czasie je powstania ale problemy porusza dość uniwersalne- kwestie wolności osobistej, patriarchatu, podejścia do słabszego (fizycznie i ekonomicznie),władzy ... Warto pochylić się nad tą publikacją i podjąć...

Męczliwa, naiwna ramota, w której interesujące jest tylko tło historyczne.

Męczliwa, naiwna ramota, w której interesujące jest tylko tło historyczne.

Książka podnosi na duchu katolików. Jednak styl bardzo rozwlekły, trochę niezrozumiałej łaciny psują wrażenie całości. Przeczytałam ze względu na fakt, że jest to ulubiona lektura papieża Franciszka. Przykro mi stwierdzić, że mamy zupełnie różne gusty literackie.

Książka podnosi na duchu katolików. Jednak styl bardzo rozwlekły, trochę niezrozumiałej łaciny psują wrażenie całości. Przeczytałam ze względu na fakt, że jest to ulubiona lektura papieża Franciszka. Przykro mi stwierdzić, że mamy zupełnie różne gusty literackie.

Jeszcze niedawno czytałam bardzo dużo klasyków i myślę, że spokojnie była to połowa moich czytelniczych wyborów, ale po trzech latach klasy humanistycznej, a potem czterech latach kursu historii literatury na studiach i ciągłego wałkowania XVIII i XIX wieku, poczułam się pod tym względem trochę wypalona i teraz zazwyczaj wybieram coś współczesnego XD (wyjątkiem są greckie tragedie). Ale nie ukrywam, że trochę tęsknię za klimatem powieści z dawnych lat, toteż byłam bardzo ciekawa ,,Narzeczonych”, szczególnie że literatura włoska to wciąż dla mnie coś obcego i nowego.

Lucia i Renzo to młodzi mieszkańcy małej wioski, którzy pałają do siebie uczuciem i chcą się pobrać. Niestety, don Rodrigo, pan wsi, zaczyna darzyć Lucię namiętnością i stawia warunek: dziewczyna odda mu się na prawie pierwszej nocy albo on nie wyrazi zgody na jej małżeństwo. Zrozpaczeni zakochani postanawiają się rozstać i opuścić wioskę, aby uciec przed gniewem Rodriga.

Zdecydowanie nie jest to najlepszy klasyk, który wywołuje radosną ekscytację, że czytamy coś wybitnego. Przede wszystkim książka jest bardzo rozwleczona, pełna szczegółów i dokładnego rozpisywania się, które moim zdaniem niewiele wnosi i nie jest to poziom Victora Hugo. Powieść ma prawie 900 stron, ale fabuła spokojnie mogłaby zmieścić się na 300-400, bo umówmy się: nie jest to jakaś odkrywcza, dająca do myślenia opowieść, tylko prosty i dość naiwny romans. Pojawiają się wprawdzie pewne refleksje, głównie religijne, ale nie są moim zdaniem szczególnie poruszające. Niektóre elementy też zwyczajnie źle się zestarzały, jak ogromna idealizacja osób duchownych czy niesamowita pruderia bohaterów. Niestety, to już nie jest luźny renesans, gdzie Armina w ,,Jerozolimie wyzwolonej” robiła stripitiz i nikt nie miał z tym problemu. Chociaż główny wątek opiera się tak naprawdę na obsesji seksualnej Rodriga do Lucii, to nie dostajemy ani jednej sceny, gdzie ten rzeczywiście w jakiś sposób by ją nagabywał lub myślał, że jej pożąda. W głównym wątku miłosnym także nie czuć specjalnie chemii i intensywności uczuć, a dzisiaj już wiemy, że w momencie ślubu nie zapala się magiczna lampka i nie da się przejść w jednej chwili z fazy ,,wstydzę się powiedzieć, że on mi się podoba” do ,,robimy jak największą liczbę dzieci”. Wiem, że taki urok epoki, ale porównując to chociażby z Sienkiewiczem, który nie miał żadnego skrępowania w takich wątkach, tutaj brakuje jakiejś ikry. Tłumaczenie też nie ułatwia sprawy, szczególnie transliteracja, brak dopasowania do współczesnego zapisu czy błędy, np. główna bohaterka raz jest Lucyą, a potem Łucyą, Renzo czasem staje się Kenzem,itd.

Oczywiście, nie jest tak, że ta książka to jakaś porażka. Mimo że główny trzon fabuły związany z dążeniami Lucii i Renza do ślubu jest raczej płytki i infantylny, to znajduje się tu też kilka ciekawych myśli, autor szczególnie odważnie staje po stronie ubogich całkowicie zależnych od wyższych warstw. Godne uwagi są opisy miasta ogarniętego zarazą, co w kontekście wydarzeń z ostatnich paru lat, okazuje się zadziwiająco aktualne. Zdecydowanie moim ulubionym wątkiem była historia Gertrudy, młodej dziewczyny zmuszonej tak naprawdę przemocą psychiczną do pójścia do klasztoru i niemogącej się tam odnaleźć. Jest to wątek, który odchodzi trochę od idealizacji i cukierkowości niektórych scen, i stawia ważne pytania o to, czy religia może być lekarstwem na każdą bolączkę i jak się przyznać do braku powołania. Myślę też, że warte uwagi jest też to, że w Polsce głównie mamy do czynienia z rodzimą klasyką, tudzież angielską, francuską czy rosyjską, a dzięki ,,Narzeczonym” można dowiedzieć się trochę o Włoszech.

Jeśli lubicie klasyki i poznawanie literatury dawnych epok, to jest to jedna z kultowych pozycji, którą warto kiedyś poznać. Natomiast nie jest to arcydzieło na miarę ,,Nędzników” czy ,,Hrabiego Monte Christo”, ani dobra pozycja na początek poznawania mniej współczesnych powieści.

,, Nadzieja to dźwignia nie lada(…)”

Jeszcze niedawno czytałam bardzo dużo klasyków i myślę, że spokojnie była to połowa moich czytelniczych wyborów, ale po trzech latach klasy humanistycznej, a potem czterech latach kursu historii literatury na studiach i ciągłego wałkowania XVIII i XIX wieku, poczułam się pod tym względem trochę wypalona i teraz zazwyczaj wybieram coś współczesnego XD (wyjątkiem są greckie...

Wciągająca i arcyprzyjemna, ale też – głównie ze względu na swą obszerność i archaiczny styl – wymagająca lektura, która pozwoliła mi odpocząć od często pospiesznej, jednowymiarowej, rwanej i rozdygotanej współczesnej literatury.
„Narzeczeni” to wspaniała, leniwie ciągnąca się opowieść.
XVII wiek na włoskiej ziemi.
Czasy wojny trzydziestoletniej. Awantury, miłość, cielesne uciechy, ucieczki, pościgi, bunty, niesprawiedliwość, ciemnota, bieda, głód, epidemia dżumy, śmierć – jest tu wszystko to, co ludzkie. Do tego jak podane! Ileż tu trafnych obserwacji dotyczących człowieka i jego zachowań. Ileż humoru i tak dziś nielubianej oraz nierozumianej ironii. Ile dbałości o logikę słowa pisanego, o konstrukcję powieści.
Prawdziwa to uczta dla czytelnika, ale żeby ją docenić potrzeba wytrawnego odbiorcy.

Wciągająca i arcyprzyjemna, ale też – głównie ze względu na swą obszerność i archaiczny styl – wymagająca lektura, która pozwoliła mi odpocząć od często pospiesznej, jednowymiarowej, rwanej i rozdygotanej współczesnej literatury.
„Narzeczeni” to wspaniała, leniwie ciągnąca się opowieść.
XVII wiek na włoskiej ziemi.
Czasy wojny trzydziestoletniej. Awantury, miłość, cielesne...

Wielowątkowa, barwna opowieść, z zaskakującymi zwrotami akcji i galerią oryginalnych postaci. Warto dać jej szansę, choć miejscami fabuła się dłuży - autor stara się tak wiernie odmalować tło dla fabuły, że niekiedy traci na moment wątek. Mimo to historia wciąga i trudno się od tej książki oderwać. Czyta się zdecydowanie lepiej niż jakiekolwiek polskie dzieło z tamtych czasów, autor ma wiele sympatii do bohaterów, choć bywa stronniczy. Trudne do zniesienia były dla mnie opisy wyjątkowych, pełnych miłości i miłosierdzia księży czy braci zakonnych - być może taka była reguła, być może takimi chciał ich widzieć. W obecnych czasach nikt nie pokusiłby się o tak pozytywną charakterystykę. Przypisywanie osobom duchownym cech niemal nadludzkich stawia ich ponad zwykłymi śmiertelnikami - my już wiemy czym takie wynoszenie na ołtarze się kończy. Mimo to polecam, można się w stworzonym przez autora świecie zatracić.

Wielowątkowa, barwna opowieść, z zaskakującymi zwrotami akcji i galerią oryginalnych postaci. Warto dać jej szansę, choć miejscami fabuła się dłuży - autor stara się tak wiernie odmalować tło dla fabuły, że niekiedy traci na moment wątek. Mimo to historia wciąga i trudno się od tej książki oderwać. Czyta się zdecydowanie lepiej niż jakiekolwiek polskie dzieło z tamtych...

Książka, którą trudno opisać, ale warto przeczytać. Dla wielbicieli długich ,rozbudowanych historii. Mnóstwo dygresji i wątków. Tą książkę czytałam prawie pół roku, ale cieszę się ,że dotrwałam do końca :). Niestety czytałam ją w formie ebooka z empiku, a tam pełno literówek i każdy rozdział ma "zjedzoną " ostatnią stronę....

Książka, którą trudno opisać, ale warto przeczytać. Dla wielbicieli długich ,rozbudowanych historii. Mnóstwo dygresji i wątków. Tą książkę czytałam prawie pół roku, ale cieszę się ,że dotrwałam do końca :). Niestety czytałam ją w formie ebooka z empiku, a tam pełno literówek i każdy rozdział ma "zjedzoną " ostatnią stronę....

W drugiej połoie akcja trochę zwalnia, ale powieść z pewnością warta uwagi.

W drugiej połoie akcja trochę zwalnia, ale powieść z pewnością warta uwagi.