Moja druga książka Murakami'ego po Mężczyznach bez Kobiet. I zacząłem dostrzegać pewne synonimy twórcze.
Ciężko nie odnieść wrażenia, że Murakami opowiada sam o sobie. O swojej nieszczęśliwej młodości i poszukiwaniach sensu i miłości, jakie by one nie były. Ponieważ opowiadanie samo w sobie sensu nie ma i jest to pozytywna cecha.
Kim była, oś fabularna, Owca? Nie wiem.
Dlaczego dotykała akurat tych ludzi? Nie wiem.
Co popchnęło mężczyznę do zostania Człowiekiem Owcą? Nie wiem.
Dlaczego dziewczyna miała nadprzyrodzone uszy? Nie wiem.
Z jakiego powodu główny bohater płakał przez dwie godziny na plaży? Nie wiem, choć się domyślam.
Dużo niewiadomych, dużo formy i kwintesencja treści.
To opowieść o samotności i próbach zaspokojenia jej. Właśnie na tym uczuciu żerowała Owca. Dawała samotnym ludziom złudną nadzieję na zatarcie samotności władzą i siłą i potęgą.
Główny bohater zatoczył duże koło, dzięki czemu morał historii jest głęboko ukryty i nie będzie widoczny dla wszystkich, nie dlatego, że komuś zabraknie inteligencji, ale dlatego, że nie każdy przeżył emocje i chwile jakie są wymagane do zrozumienia morału.
Bardzo podobało mi się zakończenie epilogu. Zdecydowanie w moim stylu, trafiło mi do serca. Zupełnie jakby główny bohater upodobnił się do mnie samego. I aż żal mi się go zrobiło.
Bardzo również zasmuciło mnie jedno z wypowiedzianych zdań w książce: "Powiesiłem się na belce w kuchni". Z tego jednego zdania wylała się cała samotność ludzkości.

Moja druga książka Murakami'ego po Mężczyznach bez Kobiet. I zacząłem dostrzegać pewne synonimy twórcze.
Ciężko nie odnieść wrażenia, że Murakami opowiada sam o sobie. O swojej nieszczęśliwej młodości i poszukiwaniach sensu i miłości, jakie by one nie były. Ponieważ opowiadanie samo w sobie sensu nie ma i jest to pozytywna cecha.
Kim była, oś fabularna, Owca? Nie...