Biorąc się za czytanie „Do krwi ostatniej” trzeba wziąć pod uwagę, że nie będzie to lektura ani łatwa, ani przyjemna. Przede wszystkim ze względu na treść, czyli przedstawienie tragicznej historii Polski z czasów II Wojny Światowej, ale i na sam sposób prowadzenia narracji. Sama fabuła opiera się na wydarzeniach pomiędzy rokiem 1941 a 1942 i ma ścisły związek z generałem Władysławem Sikorskim – choć on sam nie występuje jako główny bohater, a jedynie łączy swoją osobą inne postaci. Ta jednostka występuje na kartach książki tylko kilka razy, np. podczas uroczystego powitania go na lotnisku w Kujbyszewie, albo podczas rozmów w gabinecie. Mam wrażenie, że w sumie nie tylko generał Sikorski, ale żadna z postaci opisanych w powieści nie jest bohaterem głównym – mamy tu bowiem wątki o dość istotnym wydźwięku zarówno dotyczące Radwana, Pawlika, Ani, Ewy czy Raszeńskiego, ale również nie mniej ważny okazuje się na koniec młodzik Trepko. Więc trudno śledzić jakiś jeden, główny wątek i skupiać się na jednym człowieku. Opowieść po równo dotyczy losów tych wszystkich żołnierzy i ich towarzyszek, którzy muszą mierzyć się z wojenną codziennością.
Książka powstała w latach osiemdziesiątych, więc może styl tamtych powieści nie do końca do mnie trafia. Czuć bowiem staroświeckie prowadzenie akcji, opisy czy dialogi oraz taką sztywność, która kojarzy mi się ze starymi lekturami szkolnymi albo podręcznikami do historii. Mamy tu powieść prezentującą poważne tematy i dramatyczne przeżycia podane w sposób trudny do przełknięcia współczesnemu czytelnikowi. Za dużo tu chaosu, skakania pomiędzy wątkami, zbyt wielka ilość nieistotnych postaci i okropne dłużyzny fabularne. Tę książkę czyta się trochę tak, jakby się słuchało nudnego gawędziarza, któremu wcale nie zależy na tym, żeby czytelnika wciągnąć w treść i przekazać dramatyzm chwili. Ciężko było przebrnąć przez tę powieść, ale jak to czasem bywa – najlepsze zostało zostawione na koniec, bo ostatni rozdział jest warty poznania. Zakończenie historii natarciem pod Lenino, w samym ferworze walki było dobrym posunięciem. Czytelnik pozostaje po tym w poczuciu zaciekawienia i troski o los bohaterów. Ale jeden udany rozdział to trochę za mało.

Biorąc się za czytanie „Do krwi ostatniej” trzeba wziąć pod uwagę, że nie będzie to lektura ani łatwa, ani przyjemna. Przede wszystkim ze względu na treść, czyli przedstawienie tragicznej historii Polski z czasów II Wojny Światowej, ale i na sam sposób prowadzenia narracji. Sama fabuła opiera się na wydarzeniach pomiędzy rokiem 1941 a 1942 i ma ścisły związek z generałem...