Książka wyraźnie dzieli się na kilka części. Na początku Axer pisze o aktorstwie. O tym jak ulotna jest to sztuka, jak niewiele z niej pozostaje. Pisze o aktorach teatralnych: „Są, a raczej pozostaną, autorami jednej, dwóch lub trzech ról, bohaterami kilku przedstawień. Czasem są to fragment, strzępy ról tylko, oderwane frazy, gest jakiś, który z szczególną siłą wrył się w serce i w pamięć.” Jak widać z powyższego, wyraża się o aktorach z wielką, powiedziałbym, czułością i wnikliwością. Ale też jasno pokazuje liczne ciemne strony tego trudnego i niewdzięcznego zawodu. Myślę, że wszyscy ci którzy marzą o aktorstwie winni tą książkę przeczytać.
Druga część to wspomnienia z czasów wojny. A wspomnienia to naprawdę wstrząsające, bo autor nieraz otarł się o śmierć. Pisane stylem oszczędnym, chłodnym, co nadaje siły tej prozie, i ma efekt wstrząsający, mamy więc świetną literaturę. W ogóle styl książki jest zjawiskowy, można się nim napawać.
I jeszcze jest sporo miniaturek o zwyczajnych zdarzeniach, które pod jego piórem nabywają innego, wzniosłego znaczenia, na przykład piękne wspomnienie-opowiadanko jak się dowiedział o wyborze Polaka na papieża.
Dla mnie ta książka jest emanacją mądrości starego człowieka który przeżył intensywne życie, i coś niecoś już z życia rozumie, a jeszcze potrafi to pięknie opisać, co naprawdę nieczęste. Na pewno będę wracał do tego tomu.

Książka wyraźnie dzieli się na kilka części. Na początku Axer pisze o aktorstwie. O tym jak ulotna jest to sztuka, jak niewiele z niej pozostaje. Pisze o aktorach teatralnych: „Są, a raczej pozostaną, autorami jednej, dwóch lub trzech ról, bohaterami kilku przedstawień. Czasem są to fragment, strzępy ról tylko, oderwane frazy, gest jakiś, który z szczególną siłą wrył się w...