Nicolas-Joseph Cugnot oraz Siegfried Marcus byli geniuszami. Bez nich, prawdopodobnie zamiast ówczesnych samochodów ludzkość wciąż jeździłaby na rowerach lub na plecach wypompowanych z godności osiłków, którzy na piersiach nosiliby koszulki z napisem „ludzka taksówka”. Należy zatem dziękować wyżej wymienionym dżentelmenom za ich niebłahe umysły i niepodważalną pomysłowość. Od czasu wynalezienia samochodów przemysł motoryzacyjny rozrósł się do niewyobrażalnych rozmiarów, a za jego popularyzację w ostatnich latach odpowiedzialny jest między innymi Jeremy Clarkson – jegomość w kwiecie wieku, słynący z ciętego języka i zwariowanych pomysłów.

Jeremy Clarkson jest brytyjskim dziennikarzem telewizyjnym, publicystą i autorem filmów o tematyce motoryzacyjnej. Największą sławę zawdzięcza programowi bijącego rekordy popularności, który dzięki swojemu oryginalnemu podejściu do tematów automobilizmu, wyróżnia się na tle innych tego typu audycji telewizyjnych. „Top Gear” stał się w ostatnich latach symbolem kultowym, który wyznacza trendy w formatach programów i magazynów tego typu i nie tylko. Sarkastyczna żartobliwość zmieszana z oryginalnymi pomysłami i profesjonalizmem okazała się strzałem w dziesiątkę.

Clarkson ma na swoim koncie już kilka książek sygnowanych jego nazwiskiem. Recenzje i ich oceny sugerują, że są to pozycje lekkie i niezobowiązujące, aczkolwiek zapewniające wyśmienitą rozrywkę i tonę dobrego poczucia humoru. Tym razem książka odbiegła od formy, do której przyzwyczaił nas misiowaty prezenter. „Moje lata w Top Gear” to zbiór felietonów, zabierających czytelnika na przejażdżkę rozpoczynającą się od lat 90. XX wieku, podczas której należy zapiąć pasy bezpieczeństwa, gdyż nadmiar żartów może zagrażać życiu i zdrowiu czytelnika. A proszę mi wierzyć, że odbiorca będzie w poważnym niebezpieczeństwie jeżeli przed rozpoczęciem lektury nie zdystansuje się do specyficznego humoru Jeremiego.

Książka w głównej mierze opowiada historie o świecie motoryzacji, lecz zdarzają się również felietony, w których zagadnienia motoryzacyjne przewijają się w tle, ustępując miejsca innym wątkom, które nie mają nic wspólnego z prowadzeniem pojazdów. Tematyka felietonów jest szeroka, dzięki czemu czytelnik nie wpadnie w maszynową monotonię. Clarkson między innymi snuje swoje propozycje odnośnie karania pijaństwa na drodze oraz podsuwa pomysły na spędzanie wolnego czasu. Tak naprawdę w każdym materiale jest coś, co odbiega od typowego przedstawiania plusów i minusów recenzowanego pojazdu. Jego szydercze poczucie humoru nie omija znanych osób, nie jest przyjazne politykom i władzy państwowej oraz jest zabarwione homofobią, rasizmem i dyskryminacją na tle rasowym. Można by się spierać, czy światopogląd Clarksona jest poprawny politycznie i czy z punktu widzenia zwykłego człowieka – moralny. Autor jest odważny, głosząc swoje szyderstwa, które przecież śledzą miliony osób na całym świecie, lecz czyni to w sposób zabawny i humorystyczny. Myślę, że Jeremy Clarkson jest marką samą w sobie i każda osoba, która ma z nim styczność wie, że trzeba „ugryźć” go z dystansem i powściągliwością, dzięki czemu ma tyle fanów na kuli ziemskiej.

„Moje lata w Top Gear” to pozycja dobra, która doleje wiedzową benzynę do mózgowego silnika czytelnika. Nowy bestseller Clarksona to dobrze zrównoważone teksty, w których główne role zagrało dobrze znane rodzeństwo – Pani Ironia i Pan Sarkazm. Lecz to nie oni są głównymi bohaterami publikacji. Rolę pierwszoplanową zgarnęli Pan Profesjonalizm i Pani Błyskotliwość, którzy poradzili sobie nadzwyczaj dobrze, udowadniając, że Ironia i Sarkazm mogą im co najwyżej polerować samochody. Lecz wyżej wymienione osoby najlepiej wypadają razem i w tym wypadku stworzyli występ niezapomniany i świetnie przedstawiony.

Damian Hejmanowski