I oto jestem w sytuacji bez wyjścia. Jeszcze czerpię z przepełnionego myślami mózgu głodującego intelektualisty. Nadal wysysam z rozgorączkowanej i pełnej urojeń głowy tysiące pomysłów na to, jak zepsuć skutecznie całe swoje życie. Przemierzając z bohaterem ulice norweskiej stolicy, poznaję upadek za upadkiem. Sam sobie nie zdawałem sprawy z tego, że można upadać tak wiele razy. Najgorsze jest jednak to, że ten za każdym razem pojawiający się koniec dotyczy tego co najważniejsze, człowieczeństwa. I w ten sposób docieram do prawdy o sobie samym.

Knut Hamsun to prekursor Franza Kafki. To zapowiedź tego w jak mistrzowski sposób za kilkadziesiąt lat, będzie można przedstawiać słabość jednostki na tle bezwzględnego społeczeństwa. Hamsun zadaje rany w duszy. Jego "Głodu" nie da się czytać spokojnie a te rany nigdy się nie zabliźnią. To ciągłe rozdrapywanie źle przeżytego życia i odzieranie z godności. Jeszcze nigdy w żadnej książce nie spotkałem się z tak ekspresyjnym przedstawieniem ludzkiego odczucia jakim jest głód. Nigdy bym się nie spodziewał, że fizyczne łaknienie pożywienia można tak łatwo powiązać z głodem uczuć i akceptacji. Pisarz zadał mi do rozwikłania zagadkę. Co jest maksymalnym zrujnowaniem człowieka? Czy uczciwość prowadząca do fizycznego wyniszczenia czy drobna nieprawda wypowiedziana pod wpływem głodu? Bo gdy umiera uczciwość, to tak jakby umierało już wszystko na czym ten świat się opiera. Natomiast głód może przemienić człowieka w potwora.

W tej powieści to głód jest głównym bohaterem. To on decyduje o losie, spaceruje po Christianii w deszczu i mrozie. Głód w grobowej atmosferze upadla i doprowadza ludzki mózg do bankructwa. Ale jest w tym wszystkim iskierka nadziei, że człowiek nie podda się tak łatwo. Że zawsze stawi czoła ogromnemu instynktowi i zachowa przyzwoitość.

Czytając jedno z największych dzieł Hamsuna czułem atmosferę szarości. W pewnym momencie bałem się zarazić przez żywioł rozpaczy, który jak miałem wrażenie zawładnął fabułą. "Głód" dusi, męczy i uciska w taki sposób, jakby dawał do zrozumienia, że szuka pomocy u tego kto go czyta. A tymczasem czytający nie jest w stanie wyciągnąć do niego ręki i dać nawet jedno Øre na kromkę chleba. Wystarczy zresztą spojrzeć na okładkę tego wydania książki. Obraz Muncha przedstawiający wyobrażenie krzyku daje wiele do myślenia o psychice człowieka, który jest na skraju wariactwa. Osobiście miałem wrażenie, że ten krzyk jest objawem nadziei, że ktoś go jednak usłyszy. Jednak nadzieja za każdym razem gaśnie, tłumiona przez bezwzględny głód.

Jeśli ktoś będzie chciał dodać tę książkę na swoją półkę to musi pamiętać o tym, że to bardzo ciężka i przesiąknięta egzystencjalizmem lektura. Jej czytanie może Was unieść w mrok i minie sporo czasu, zanim zdołacie wyrwać się z nieprzeniknionych ciemności bezradności. Wiele w tym wypadku zależy od wrażliwości czytelnika. Podsumowując, zgodzę się ze słowami Hamsuna, że wrażliwe natury potrafią żywić się byle czym ale do ich śmierci może się przyczynić zaledwie jedno wypowiedziane brutalne słowo.

I oto jestem w sytuacji bez wyjścia. Jeszcze czerpię z przepełnionego myślami mózgu głodującego intelektualisty. Nadal wysysam z rozgorączkowanej i pełnej urojeń głowy tysiące pomysłów na to, jak zepsuć skutecznie całe swoje życie. Przemierzając z bohaterem ulice norweskiej stolicy, poznaję upadek za upadkiem. Sam sobie nie zdawałem sprawy z tego, że można upadać tak wiele...