Po lekturze "Manitou" i "Dżinna", z pewną obawą sięgnąłem po "Wojowników Nocy". Nie jestem miłośnikiem, ani znawcą horrorów i może dlatego dwie poprzednie książki mocno mną wstrząsnęły. Okazało się jednak, że moje uczucie było zupełnie nieuzasadnione. W "Wojownikach" nie ma nic, czego można by się przestraszyć. Nie jest to w zasadzie horror, bliżej mu do heroic fantasy.
Napisana jest całkiem sprawnie. Akcja prowadzona jest szybko, czytelnik się nie nudzi, a nastrój niesamowitości wykreowany jest całkiem umiejętnie. Jednakże treść powala swoją naiwnością. Gdyby nie było w niej przemocy i seksu, pomyślałbym że to książka dla dzieci. Postacie wydają się żywcem wzięte z kreskówek o superbohaterach, różniących się jedynie kolorem maski, pelerynki i pierwszym członem imienia (drugi zawsze brzmi "-man"). Łatwość, z jaką radzą sobie ze swym przeciwnikiem - diabłem - nie wystawia najwyższej noty inteligencji tego ostatniego. Przypomina on Niemców w "Czterech pancernych...".
Miałem nadzieję, że chociaż zakończenie będzie mocnym akcentem - ale i tam zawiodłem się na całej linii.
Można przeczytać, jeśli człowiek chory, leży w łóżku i nudzi się jak mops, a dodatkowo ma temperaturę i nie potrafi się zdobyć na wysiłek czytania książki z wyższej półki. Ale jeśli tego nie przeczyta, nic nie straci.

Po lekturze "Manitou" i "Dżinna", z pewną obawą sięgnąłem po "Wojowników Nocy". Nie jestem miłośnikiem, ani znawcą horrorów i może dlatego dwie poprzednie książki mocno mną wstrząsnęły. Okazało się jednak, że moje uczucie było zupełnie nieuzasadnione. W "Wojownikach" nie ma nic, czego można by się przestraszyć. Nie jest to w zasadzie horror, bliżej mu do heroic...