Do dziś nie potrafię opisać, co wtedy poczułem. Nie potrafię i tyle. Zakręciło mi się w głowie. Edyta w płacz, jakby zmarł ktoś bliski. Starałem się trzymać fason. - To tylko piłka, świat się nie kończy - pocieszałem żonę, ale w środku się gotowałem. Zapłakanej Edycie coś tam tłumaczyłem, że Janas miał podstawy i tak dalej, ale tak naprawdę zastanawiałem się, a co w tym wszystkim chodzi.
[fragment książki]

Graliśmy w strojach Wisły z poprzedniego sezonu. Do mnie trafiła koszulka Paluszka, nieobecnego na zgrupowaniu. Nie było z nami dziennikarzy, więc po każdym meczu informacje przekazywał rzecznik Wisły: dwa gole Dubicki, dwa Kaliciak, dwa Paluszek. Wisła nie chciała zdradzać przed ligowymi konkurentami, że trafiła na napastnika, który wygląda obiecująco. Działacze bali się, że ktoś mnie podkupi, bo nie miałem jeszcze podpisanej umowy. "Wyśmienita forma Paluszka". "Czy Paluszek stworzy atak z Dubickim?" - czytałem później w gazetach. Przez dziesięć dni spędzonych z Wisłą w Niemczech w Polsce funkcjonowałem jako Paluszek. Tomcio Paluszek - żartowano.
[fragment książki]

Przez meczem z Porto trener Lenczyk wyciął główki Portugalczyków i każdemu rozdał po jednej. Mieliśmy się gapić na rywala, naprzeciwko którego będziemy biegać. Dostałem zdjęcie Jorge Costy. Lenczyk chciał, żebyśmy nie tylko zapoznali się na wideo, jak się poruszają, ale też zapamiętali ich wygląd. Mieliśmy zasypiać z twarzą rywala przed oczami.
[fragment książki]