Czytając trzeci tom przygód Niecnych Dżentelmenów ciężko jest nie porównywać go do dwóch poprzednich. „Kłamstwa Locke’a Lamory” i „Na szkarłatnych morzach” zachwycały od pierwszej do ostatniej strony. Oczarowały mnie jak więzimag z pięcioma pierścieniami na nadgarstku. A jak wiadomo, apetyt rośnie w miarę jedzenia.

W pierwszych dwóch częściach akcja toczyła się jak walec drogowy z napędem odrzutowym. Część trzecia na ich tle jest ogrodowym walcem do trawy. Nie znaczy to jednak, że się nie dzieje… W książce nie brakuje znaku rozpoznawczego serii, czyli zwrotów akcji – Lynch zasypuje nas nimi przez cały czas. Zaskakuje na każdym kroku, swoje pomysły biorąc z jakiejś niewyczerpanej studni. Powieść tradycyjnie pełna jest błyskotliwego dowcipu oraz ostrego języka (a także ostrego dowcipu i błyskotliwego języka).

„Republika złodziei” zaczyna się spokojnie i w pewien sposób podobnie do drugiego tomu. Locke jest jeszcze bardziej upierdliwy, a Jean jeszcze bardziej opiekuńczy. Dopiero po dotarciu do miasta więzimagów Lamora znów staje się starym, dobrym Lamorą, a akcja zaczyna nabierać rozpędu. Po raz kolejny właściwa historia przeplatana jest z interludium opowiadającym o wydarzeniach z młodości Locke’a, w taki sposób, że w pewnym momencie zaczynamy mieć do czynienia z dwiema historiami i ciężko zdecydować, która z nich wciąga bardziej. Zakończenie walki Locke’a z Sabethą jest chyba najlepsze z możliwych, a ostatnie strony pozwalają myśleć, że zabawa z Niecnymi Dżentelmenami tak naprawdę dopiero się rozkręca.

Fanów serii zainteresują dwa fakty:

Wreszcie dowiadujemy się jak naprawdę nazywa się Locke Lamora. To znaczy… poniekąd. Nawet prawdziwe imię nie jest jego prawdziwym imieniem, a by to zrozumieć, koniecznie trzeba przeczytać trzeci tom.

WRESZCIE poznajemy Sabethę. Osobiście szybko tego pożałowałem. Dziewczyna od pierwszej chwili robi wszystko by jej nie lubić. Z czasem jednak zaczyna zyskiwać w moich oczach, by ostatecznie zostawić w mojej głowie bałagan niemniejszy niż w głowie Locke’a. Być może po prostu mam w sobie zbyt małe pokłady empatii, by zrozumieć jej postać.

„Republikę złodziei” oceniam na 9, ponieważ trudno mi zarzucić jej cokolwiek poza tym, że jest odrobinę słabsza od poprzednich części. Czytając ją świetnie się bawiłem i – co dla mnie osobiście jest jedną z największych pochwał dla książki – zaprzestałem wędrówek do lodówki, zawsze argumentując to myślą „jeszcze jeden rozdział i coś zjem”.

Czytając trzeci tom przygód Niecnych Dżentelmenów ciężko jest nie porównywać go do dwóch poprzednich. „Kłamstwa Locke’a Lamory” i „Na szkarłatnych morzach” zachwycały od pierwszej do ostatniej strony. Oczarowały mnie jak więzimag z pięcioma pierścieniami na nadgarstku. A jak wiadomo, apetyt rośnie w miarę jedzenia.

W pierwszych dwóch częściach akcja toczyła się jak walec...