Jakaś taka niewiarygodna, choć dobrze napisana...
Najciekawszym chyba bohaterem był Tom i najwięcej we mnie emocji wzbudziły sceny z nim niż cała książka razem wzięta... gdzie te lubieżności i nieokrzesanie??
A może czytając, po prostu zapomniałam, że to były lata 20 ?

Jakaś taka niewiarygodna, choć dobrze napisana...
Najciekawszym chyba bohaterem był Tom i najwięcej we mnie emocji wzbudziły sceny z nim niż cała książka razem wzięta... gdzie te lubieżności i nieokrzesanie??
A może czytając, po prostu zapomniałam, że to były lata 20 ?

Nie jest to książka genialna, bo też rozkręca się powoli, a sama historia to rzecz prosta i może trochę... banalna? Niemniej momentami zaskakuje, a też ciekawie przypatruje się niecnym knowaniom pary kochanków. Koniec końców raczej warto niż nie warto.

Nie jest to książka genialna, bo też rozkręca się powoli, a sama historia to rzecz prosta i może trochę... banalna? Niemniej momentami zaskakuje, a też ciekawie przypatruje się niecnym knowaniom pary kochanków. Koniec końców raczej warto niż nie warto.

Pani Bovary w wersji Nabokova.
I konia z rzędem temu kto domyśli się zakończenia. Chociaż mi przez chwilę się wydawało, że jestem na dobrej drodze, ale Vlad dał mi pstryczka w nos i na pewno uśmiechnął się czytając moje myśli.
Posłowie obowiązkowe!
A książka wybitna.

Pani Bovary w wersji Nabokova.
I konia z rzędem temu kto domyśli się zakończenia. Chociaż mi przez chwilę się wydawało, że jestem na dobrej drodze, ale Vlad dał mi pstryczka w nos i na pewno uśmiechnął się czytając moje myśli.
Posłowie obowiązkowe!
A książka wybitna.

Nabokov to geniuszu.Literatura dla Vladimira to biczowanie czytelnika bacikiem po zadku.Pisanie ma sprawiać przyjemność. Czytanie ma sprawiać przyjemność. PRZED Nabokovem zalecany-James Joyce "Ulisses".W przypadku braku oznak poprawy w przyswajaniu prozy pana Nabokova, przeczytać dzieła wszystkie Borgesa,Flauberta,Kafki lub Prousta.Jesli po tej wielkiej dawce nic się nie zmieniło,darować sobie lekturę ksiazek pana Nabokova.I na koniec- Nie pisać krytycznych recenzji o dziełach mistrza.

Nabokov to geniuszu.Literatura dla Vladimira to biczowanie czytelnika bacikiem po zadku.Pisanie ma sprawiać przyjemność. Czytanie ma sprawiać przyjemność. PRZED Nabokovem zalecany-James Joyce "Ulisses".W przypadku braku oznak poprawy w przyswajaniu prozy pana Nabokova, przeczytać dzieła wszystkie Borgesa,Flauberta,Kafki lub Prousta.Jesli po tej wielkiej dawce nic się nie...

Mniej, więcej w połowie książki stwierdziłem, że poziom tego utworu oceni tylko odpowiedź na jedno proste pytanie - czy można drugą powieść Nabokova sprowadzić do trójkąta miłosnego? Niestety, jak najbardziej można.

Nie zaprzeczę, że to wyraźny krok w rozwoju pisarza po "Maszeńce", są odniesienia do klasycznej literatury oraz specyficzny klimat, ale nie ma to znaczenia, gdy najciekawszym, najbardziej ludzkim elementem okazuje się być przedmowa autora. Są momenty, gdy czytelnika trzyma, czasami nawet skutecznie, obietnica dalszych wydarzeń. Autor jednak tej obietnicy nie realizuje, tonąc w niepotrzebnej symbolice, niewykorzystanych strzelbach czechowa, a także zbędnych opisach, które nie służą absolutnie niczego. Początek jest niemal grafomański i choć dalej jest lepiej, to moim zdaniem dobitnie widać, że Nabokov na tym etapie pisania nie miał rozwiniętej w ogóle dynamiki w swoim piórze. Co z tego, że bohaterowie trójkąta miłosnego są ponuro, cudownie w swojej płytkości nakreśleni, jak i ostatecznie taka jest cała powieść?

Moje drugie spotkanie z autorem po "Maszeńce". Tamtej krótsza forma, prostota i serce służyły o wiele lepiej, a mnie się do autora przez dłuższy czas wracać nie chce. Odczucia jak po stereotypowej lekturze szkolnej... ale oczywiście w gościach i na maturze zarzekajcie się jakie dobre.

Mniej, więcej w połowie książki stwierdziłem, że poziom tego utworu oceni tylko odpowiedź na jedno proste pytanie - czy można drugą powieść Nabokova sprowadzić do trójkąta miłosnego? Niestety, jak najbardziej można.

Nie zaprzeczę, że to wyraźny krok w rozwoju pisarza po "Maszeńce", są odniesienia do klasycznej literatury oraz specyficzny klimat, ale nie ma to znaczenia,...

Kolejne spotkanie z Nabokovem, a ja pragnę więcej. Więcej zgłębiana ludzkiej psychiki, niestabilnych psychicznie bohaterów tragedii, poetyckiego języka oraz zgrabnej historii z banalnym podtekstem.

Kolejne spotkanie z Nabokovem, a ja pragnę więcej. Więcej zgłębiana ludzkiej psychiki, niestabilnych psychicznie bohaterów tragedii, poetyckiego języka oraz zgrabnej historii z banalnym podtekstem.

Ciekawa książka,być może nie powala swą głębią ,nie fascynuje tak jak inne książki tego autora,ale z pewnością warta przeczytania,opisuje bowiem w charakterystyczny dla Nabokova,czyli niezwykle precyzyjny sposób tajniki ludzkiej psychiki,jej ciemne zakamarki wraz z ich pożądliwościami i planami dojścia do upatrzonego celu po tzw."trupach ". Główny bohater intelektualnie niezbyt lotny ,moralnie odstający od przyjętej ogólnie średniej wymaganej od człowieka rozumnego ,wikła się w sidła zastawione na niego przez kobietę znudzoną dotychczasowym życiem,wspólnie knują intrygę,której wprowadzenie w życie pozostawiają na czas,który w ich mniemaniu będzie najbardziej sprzyjający. Fabuła książki może niezbyt skomplikowana ale wciągająca,czyta się bardzo dobrze, napisana w sposób mistrzowski ,zakończenie zaskakujące nie banalne,godne Nabokova,jednym słowem książka warta przeczytania.Polecam

Ciekawa książka,być może nie powala swą głębią ,nie fascynuje tak jak inne książki tego autora,ale z pewnością warta przeczytania,opisuje bowiem w charakterystyczny dla Nabokova,czyli niezwykle precyzyjny sposób tajniki ludzkiej psychiki,jej ciemne zakamarki wraz z ich pożądliwościami i planami dojścia do upatrzonego celu po tzw."trupach ". Główny bohater intelektualnie...

Wiem, że nazwisko zobowiązuje i nie wypada dawać mało gwiazdek. Ale ta książka się po prostu zestarzała. A zyjemy w wieku XXI i oceniam dzisiaj, a nie wtedy.

Zalety:
Nie ma seksu nieletnich
Sprawny język
Polubiłam zakończenie
Polubiłam Dreyera

Wady:
Nie wierzę w miłość Marty do Franza
Nie wierzę w zaślepienie Franza

Banalna historia, ale bardzo ładnie opisana.

Wiem, że nazwisko zobowiązuje i nie wypada dawać mało gwiazdek. Ale ta książka się po prostu zestarzała. A zyjemy w wieku XXI i oceniam dzisiaj, a nie wtedy.

Zalety:
Nie ma seksu nieletnich
Sprawny język
Polubiłam zakończenie
Polubiłam Dreyera

Wady:
Nie wierzę w miłość Marty do Franza
Nie wierzę w zaślepienie Franza

Banalna historia, ale bardzo ładnie opisana.

Nabokov to mistrz, geniusz. Pierwszy raz w życiu miałam wrażenie, że jestem nim zafascynowana, a jednocześnie ciągnie mnie w jakąś czeluść, przepaść. Fascynacja i strach. Nasycone, mięsiste opisy, od których nie można się oderwać i momentami odrażające swym złem postacie. Taki zimny, egoistyczny geniusz. Nie wiem, czy go lubię, ale podziwiam.

Nabokov to mistrz, geniusz. Pierwszy raz w życiu miałam wrażenie, że jestem nim zafascynowana, a jednocześnie ciągnie mnie w jakąś czeluść, przepaść. Fascynacja i strach. Nasycone, mięsiste opisy, od których nie można się oderwać i momentami odrażające swym złem postacie. Taki zimny, egoistyczny geniusz. Nie wiem, czy go lubię, ale podziwiam.

Zaskakujące, jak moja niechęć do bohaterów przenosiła się z kwiatka na kwiatek w trakcie lektury. Nie da się ukryć, że taka zabawa ze stylem i psychologicznymi zagrywkami wciąga.

Zaskakujące, jak moja niechęć do bohaterów przenosiła się z kwiatka na kwiatek w trakcie lektury. Nie da się ukryć, że taka zabawa ze stylem i psychologicznymi zagrywkami wciąga.