Pojęcie „emerytura” zdaje się nie dotyczyć Gabriela Allona, asa izraelskiego wywiadu. A miało być tak pięknie – konserwacja Caravaggia w Watykanie, spokojne wieczory u boku żony Chiary – luz i odpoczynek. Traf jednak chce, że właśnie w tych sielskich okolicznościach ginie, na terenie Bazyliki św. Piotra, młoda kobieta, którą „coś” łączyło z osobistym papieskim sekretarzem Luigim Donatim. Jak się okazje – nie tylko z nim. Łatwo przewidzieć kto zostanie poproszony o pomoc w rozwikłaniu tajemnicy śmierci. A to dopiero początek wyjątkowo dynamicznej przygody Allona, która wiedzie od Rzymu, poprzez Sankt Moritz aż do Jerozolimy. I pozostawia po sobie całe mnóstwo trupów i zgliszczy.

Daniel Silva po raz kolejny sięga po swojego sprawdzonego bohatera, który, jak sugeruje napis na okładce, cieszy się powodzeniem nawet wśród prezydentów. Kto go nie zna, ma właśnie, za sprawą „Upadłego anioła”, niebywałą okazję brak ten nadrobić i to w wielkim stylu. Książka ta bowiem to prawdziwy gejzer akcji – tu nikt nie odpoczywa, nikt nie ma chwili oddechu. Tyczy się to też czytelnika. Silva w sposób niezwykle udany miesza thriller z powieścią przygodową, a całość wzbogaca wątkami dotyczącymi historii i religii. Dan Brown mógłby momentami mu pozazdrościć. Dzięki takiemu połączeniu, całość aż kipi – a od lektury naprawdę nie łatwo jest się oderwać. Oczywiście z góry uprzedzam – to książka, w której dominuje akcja i nieprawdopodobne jej zwroty – tych, którzy liczą na „artystyczne” dywagacje w stylu Roberta Langdona muszę rozczarować – Allon nie ma czasu na subtelności; on działa. Nie do końca porównałbym go z Jamesem Bondem (znów okładka), ale trzeba przyznać – coś z Brytyjskiego szpiega w sobie chłopak ma.

Tę książkę czyta się naprawdę przyjemnie. Autor bowiem nie wysila się na barokowość opisów (wszak dominuje tu wspomniana już kilkukrotnie akcja), skupiając się raczej na tym, by bohaterowie, przynajmniej ci pierwszoplanowi, posiadali w miarę rozbudowaną charakterystykę. Ale tu uprzedzam – losy Allona opisywane były także wcześniej, więc na pełen rys psychologiczny tutaj nie liczcie. I bardzo dobrze. Wygimnastykowane pióro to nie wszystko, ważny jest też pomysł na fabułę i wiedza, która pozwoli go zrealizować. W obu przypadkach Silva nie zawodzi. Nie mam zamiaru spolerować, więc ograniczę się do jednego – wszystko w tej książce, mimo swego nieprawdopodobieństwa, trzyma się „kupy”. Dzięki temu czytelnik ma taką frajdę z lektury.

Fani Allona z pewnością już książkę mają, a jeśli nie, to właśnie ją zamawiają. Tych, którzy go nie znają, gorąco zachęcam do „spotkania” – ja, jako „Allonowy neofita” nie jestem rozczarowany. Jestem pozytywnie zaskoczony. Czego i Wam życzę.

Bartek `barneej` Szpojda