„Judasz całował wspaniale” przyciągnął mnie tytułem. I chyba nie jestem w tym odosobniona: wielu czytelników na portalach literackich się do tego przyznaje. Elementy oprawy graficznej, sugerujące, że mamy do czynienia z tak zwaną „babską powieścią” mniej rzucają się w oczy (zwłaszcza że powieść ukazała się w serii „Greckie Klimaty” znanego z dobrych wyborów wydawnictwa Książkowe Klimaty). Może to i dobrze, bo bym po książkę Mairy Papathanasopoulou nie sięgnęła; a ogólnie jednak dochodzę do wniosku, że przydała mi się ta lektura w przedświątecznym zgiełku.

Eleni, bohaterka książki, ma trzydzieści pięć lat, kamienicę w Atenach, męża z własną kancelarią prawniczą i siedemnastoletniego syna. Łatwo się domyślić, że ciąża w tym wieku planowana nie była, a małżeństwo zawarte zostało pod co najmniej lekką presją. Aleks na wszystkie sposoby pokazuje Eleni, jak bardzo ją lekceważy i jak to mu zniszczyła życie („a żeby mi wtedy usechł i odpadł!”). Eleni, potulna owieczka, godzi się na wszystko: w końcu tę żałosną egzystencję w złotej klatce przerywa odejście męża, który na deser zrzuca jeszcze winę na podejrzliwość żony i wynikające z tego zmęczenie związkiem (Eleni ma obsesję na punkcie ewentualnej mężowskiej zdrady).

Dalej historyjka toczy się tendencyjnie: okazuje się, że bez męża da się żyć, a bez jego wiecznego poniżania, nawet wygodniej. Poza tym, mając trzydzieści pięć lat i będąc zadbaną, szczupłą oraz bogatą kobietą, nadal ma się życie przed sobą, nawet jeśli w domu zbuntowany syn uprawia seks z nową dziewczyną, a na kanapie usadowił się znaleziony przez niego w parku łysy i zapchlony szczeniak (którego Takis zdążył już wspaniałomyślnie ochrzcić imieniem również łysego gwiazdora porno). Innymi słowy: Eleni samotna nie będzie. Mężczyźni też się znajdą. I w sumie, wszystko byłoby spoko, gdyby ten „zmęczony” mąż nagle nie wrócił.

Nie oszukujmy się; książka to czytadło. Żadna tam literatura wysokich lotów. Trochę odpowiednik naszej Grocholi. Ale na pewno nie naszej Michalak. Napisana poprawnie i iskrząca się od swoistego humoru. Zresztą – bardzo dobrze, że Eleni ma poczucie humoru i dystans do siebie, bo inaczej nieźle by czytelnika wkurzała: jest trochę rozmemłana, trochę kapryśna, trochę irracjonalna, trochę płaczliwa… Ale to paradoksalnie dobrze: ciężko byłoby znieść bohaterkę idealną, którą zdradził mąż i która przeżywa katusze, choć nie zasłużyła, a na koniec czeka ją wspaniały, oczywisty happy-end. W „Judasz całował wspaniale” zakończenie jest z kolei dość zaskakujące. A bohaterka, mimo swoich irytujących wad, bardzo ludzka.

„Judasz całował wspaniale” to taka grecka Bridget Jones; wielu oburza się na to porównanie, twierdząc, że Bridget jest kultowa i śmieszniejsza. Mnie jednak zdecydowanie bardziej przypadł do gustu grecki odpowiednik: może dlatego, że nie chleję i się nie odchudzam, a zdarza mi się płakać i wahać przy podejmowaniu decyzji. A może po prostu Ateny są ciekawszym tłem powieści niż Wielka Brytania. Swoją drogą, Eleni jest o wiele bardziej interesująca niż obydwaj pretendenci do jej serca. Ale cóż – w tej książce to kobieta jest najważniejsza. A naiwny morał jest taki, że nawet najbardziej poniżana i niepewna siebie osoba potrafi zbudować sobie świadomość własnej wartości jeśli da sobie szansę. Dobre do czytania na wakacjach. Najlepiej gdzieś nad greckim morzem.

„Judasz całował wspaniale” przyciągnął mnie tytułem. I chyba nie jestem w tym odosobniona: wielu czytelników na portalach literackich się do tego przyznaje. Elementy oprawy graficznej, sugerujące, że mamy do czynienia z tak zwaną „babską powieścią” mniej rzucają się w oczy (zwłaszcza że powieść ukazała się w serii „Greckie Klimaty” znanego z dobrych wyborów wydawnictwa...