Drugi tom " Kresowej opowieści" równie ciekawy jak tom pierwszy.
Mam jednak pewne zastrzeżenia. Otóż brakuje mi wątku spotkania po latach Michała i Żyda Wise, czy Michał dowiedział się o romansie Julii i Izaaka, dlaczego Jakubowscy wyjechali do Wrocławia?
Wątek waśni mieszkańców z księdzem katolickim jest zbyt wyeksponowany, a właściwie niepotrzebny, gdyż nie wnosi nic do powieści.
I rzecz najważniejsza: w 1964 roku, córka Michała i Julii, Natalka, niedługo po swoim ślubie urodziła córeczkę o imieniu Dorotka i wyjechała do Wrocławia. A w 2010 roku Dorotka przedstawiona jest jako wnuczka Anny, siostry Michała, mieszkająca we Wrocławiu.
Bardzo ciekawie, natomiast, autor opisuje odradzanie się nacjonalizmu ukraińskiego w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Niemczech a także w Polsce, przedstawia manifest współczesnej emigracji ukraińskiej i przenikanie jego tez do struktur kulturalnych i politycznych Polski.
Dorzucę więc kamyczek do tego ogródka. W 2013 roku sejm Polski nie uznał mordów banderowców jako ludobójstwo i nie zgodził się na ustanowienie dnia 11 lipca Dniem Pamięci Męczeństwa Kresowian. A wg konwencji ONZ z 1948 roku "ludobójstwem jest którykolwiek z czynów dokonanych w zamiarze zniszczenia w całości lub w części grup narodowych, etnicznych, rasowych lub religijnych". 11 lipca 1943 roku w krwawej niedzieli, na Kresach, wymordowano 11 tys.ludzi a w latach 1942-1945 banderowcy wspierani przez ludność ukraińską wymordowali w bestialski sposób, ponad 100 tys. Polaków.
Czasami wstydzę się, że mieszkam w kraju, w którym w imię poprawności politycznej, rząd zapomina o szacunku do ofiar własnego narodu.
Następnie: wszystkie stacje radiowe i telewizyjne, które niemal w całości w Polsce należą do Niemców, promują zespół muzyczny "Enej", założony przez dwóch młodych Ukraińców.
Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie fakt, że "Enej" to pseudonim Petro Olijnyka, płk UPA, który w 1943 roku kierował masowym ludobójstwem i własnoręcznie odrąbywał Polakom głowy.
A cała Polska tańczy w rytm ich pseudofolkowej muzyki.
Następnie: niemal w każdym polskim studiu telewizyjnym dominują kolory sino - żółte. Czy to przypadek? Czy to, że wspieramy Ukrainę przed agresją Rosji, musi powodować wdzieranie się ukraińskości niemal na każdym kroku w naszą rzeczywistość?!
To są oczywiście moje spostrzeżenia, mam jednak nadzieję, że wielu Polaków tak samo myśli.
Na koniec, chciałabym polecić "Kresową opowieść" wszystkim, ku pamięci i przestrodze.

Drugi tom " Kresowej opowieści" równie ciekawy jak tom pierwszy.
Mam jednak pewne zastrzeżenia. Otóż brakuje mi wątku spotkania po latach Michała i Żyda Wise, czy Michał dowiedział się o romansie Julii i Izaaka, dlaczego Jakubowscy wyjechali do Wrocławia?
Wątek waśni mieszkańców z księdzem katolickim jest zbyt wyeksponowany, a właściwie niepotrzebny, gdyż nie wnosi nic do...