„Pieśń” jest czwartą i ostatnią Księgą Pellinoru kończącą niezwykłe przygody Hema i Maerad. Ta annaryjska opowieść zwinnie przetłumaczona przez Alison Croggon na kilka wieczorów stała się moją magiczną podróżą przez rozległe pustkowia.

Cała czterotomowa opowieść utrzymana jest w bardzo spokojnym klimacie. Literacka opowieść toczy się wśród burz, wiatrów i pustynnych terenów. Podobnie jak wcześniejsze części, również i ta bardzo zależna jest od przyrody. Książkowy Annar, jak i Siedem Królestw współistnieją w harmonii z przyrodą.

Nie ma tu dynamicznych zwrotów akcji, ani tym bardziej rozbuchanych walk pełnych rozlewu krwi. Ta historia rozgrywa się „wewnątrz”. Silniejsze są tu walki ducha niż ciała, a orężem stają się umysł i magia.

Trzecia księga była poświęcona głównie Hemowi i jego podróży w nieznane, natomiast czwarta część pozwala nareszcie spotkać się rozdzielonemu rodzeństwu, jednak zanim to nastąpi, czytelnik skacze po mapie, raz śledząc poczynania Maerad, a raz Hema. Jest to powieść drogi, przemyśleń, rozmów i „drzewnej pieśni”, która z każdym krokiem rozbrzmiewa coraz bardziej i coraz piękniej. Muzyczna eksplozja tej pieśni jest kulminacją całej historii i tylko ona może pokonać mrok, jednak podróż ku niezwykłym dźwiękom usłana jest wieloma przeszkodami i trudnościami.

Mimo, że to powieść fantasy, to jednak wydaje się niezwykle realna, a wszystko przez swoją prostotę, opanowanie bohaterów i „logiczną magię”, której daleko do błysków i grzmotów Harry'ego Pottera.

Cztery tomy powieści to walka światła z ciemnością, to wojna, która wyniszcza ziemie, zabija rośliny i zwierzęta. Czarna Armia dociera do każdego zakątka tej krainy, niszcząc wielkie i piękne miasta i zabijając tysiące ludzi. Tylko Maerad i jej brat Hem mogą powstrzymać armię zła i Bezimiennego, który stoi na jej czele, ale oczywiście nie mieczem, a wiarą, wolą i wyobraźnią.

Tutaj Hem opowiada swoją historię, a Maerad swoją. Łączy ich wiara, poświęcenie, wizyjne sny i wewnętrzna siła, która w połączeniu z fizycznym bólem daje wygraną. Rodzeństwo całą nadzieję pokłada w swoich przeczuciach i magii.

Mimo, że powieść nie jest zbyt dynamiczna, to jednak dostarcza sporo emocji i pobudza wyobraźnię, a czytelnikowi wielokrotnie może podnieść ciśnienie. Koniec serii jest zarazem nowym początkiem, który przed bohaterami otwiera kolejne możliwości.

Grzegorz Śmiałek