Letnia, sierpniowa noc. Powietrze mocniej pachniało, jabłecznik lepiej smakował, a szumiące w głowie procenty spowodowały, że łatwiej rozmawiać o życiu. Właśnie podczas takiej nocy rozmawiałam z kolegą z lat młodzieńczo-buntowniczych o miłościach. Przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. O tych co miały być na zawsze, a były tylko na chwilę. O jego miłości do żagli i pani ze spożywczaka na rogu. O mojej miłości do psów i tej wyśnionej, której jeszcze nie przeżyłam. Ten silny, stanowczy mężczyzna wyznał mi wtedy, że dla niego najpiękniejszą książką o miłości jest "Pamiętnik" i taką miłość chciałby w życiu przeżyć. Powiedział również, że książkę czytał już wiele razy, a za każdym razem łzy ciekły mu po policzkach. Zaskoczył mnie. Nigdy nie wyobrażałam sobie, że ten siedzący obok mnie mężczyzna, który nie potrafi okazać słabości, może płakać. Tamtej nocy postanowiłam, że "Pamiętnik" przeczytam.

Pierwszą rzeczą, która mnie zaskoczyła była objętość książki. Myślałam, że jest zdecydowanie grubsza. "Pamiętnik" jest historią miłości Noaha i Allie. Noah, kiedy Allie zachorowała na chorobę Alzheimera codziennie wieczorem odczytuje jej fragmenty pamiętnika, przypominając jej tym samym historię ich miłości.

Książka jest przewidywalna. Sparks powiela dawno utarte slogany o miłości, która przetrwa wszystko. Wiele osób okrzyknęło powieść najpiękniejszą powieścią o miłości. Niestety nie mogę się z tym zgodzić. Dla mnie jest to tylko kolejny poprawnie napisany romansik. Powieść czyta się szybko, miło i przyjemnie. Nie widzę jednak nic niezwykłego w opisanej historii miłosnej. Wynika to być może z faktu, że w moim domu to człowiek, zwłaszcza ten najbliższy jest największą wartością. Kobiety w mojej rodzinie od pokoleń potrafiły walczyć o miłość, kochać i być kochane, a mnie samej również tego nauczono. Nie jest niczym niezwykłym trwanie przy ukochanej osobie do samego końca, dla mnie jest to tożsame z miłością.

Jest mi niezmiernie przykro, ale w trakcie czytania nie uroniłam ani jednej łzy, chociaż bardzo się starałam.

Letnia, sierpniowa noc. Powietrze mocniej pachniało, jabłecznik lepiej smakował, a szumiące w głowie procenty spowodowały, że łatwiej rozmawiać o życiu. Właśnie podczas takiej nocy rozmawiałam z kolegą z lat młodzieńczo-buntowniczych o miłościach. Przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. O tych co miały być na zawsze, a były tylko na chwilę. O jego miłości do żagli i pani...