Ważna książka w czasie, gdy ateiści w naszej pięknej ojczyźnie są obrażani i lżeni na każdym kroku, traktowani jak podludzie bez wyższych uczuć i moralności. Jeśli chcecie przykładów, znajdziecie w znakomitym wstępie prof. Woleńskiego, stanowiącym świetne wprowadzenie do głównego tekstu.

Filozof brytyjski pisze spokojnie, bez emocji, unika konfrontacyjnego stylu Dawkinsa czy Hitchensa, a najważniejsze, że traktuje ateizm jako pogląd pozytywny. Udanie argumentuje przeciw tezom, że ateizm pociąga za sobą negację moralności, czy brak dobroci ludzkiej, czy też zaprzeczenie sensu życia.

Podstawą argumentacji Bagginiego jest rozróżnienie dowodów słabych i mocnych. Przykładem dowodu słabego jest dowód anegdotyczny, oparty na zdarzeniu jednostkowym, często na subiektywnej relacji i niemożliwy do zweryfikowania. Z kolei dowód mocny może zostać powtórzony i sprawdzony przez teoretycznie nieograniczone grono podmiotów. Baggini uważa, że za ateizmem przemawiają dowody mocne, zaś za teizmem słabe. I tak wszystkie mocne dowody wskazują na to, że my ludzie jesteśmy śmiertelnymi, biologicznymi organizmami; w szczególności na to, że świadomość człowieka jest wytworem aktywności mózgu i bez niego nie ma świadomości. Z drugiej strony, wszystkie znane dowody na życie po śmierci są z gatunku słabych. Dobrym przykładem takiego słabego dowodu jest książka o tytule, nomen-omen, `Dowód’ Alexandra Ebena, która przez kilka miesięcy gościła u nas na listach bestsellerów (tej książce to nie grozi...).

Elegancko też Baggini polemizuje z poglądem, że skoro nie ma pewności życia po śmierci, to może lepiej wstrzymać się od osądu i przyjąć stanowisko agnostyczne. Nie, mówi on, bo jeśli konsekwentnie stosujemy takie stanowisko będziemy agnostyczni w każdej kwestii, w której nie mamy absolutnej pewności: czy krasnoludki są na świecie, czy papież jest robotem, czy istnieją wampiry i zombie itd. itp.

Przekonująca jest też polemika z poglądem, że ateizm jest taką samą wiarą jak przekonania religijne.

Rozdziały o moralności i sensie życia były dla mnie mniej przekonujące, niemniej książka ta stanowi świetne wprowadzenie do ateizmu z filozoficznego punktu widzenia.

Lektura to niełatwa, wymagająca wielokrotnego czytania i namysłu nad argumentacją autora. Z pewnością będę do niej wracał.

Ważna książka w czasie, gdy ateiści w naszej pięknej ojczyźnie są obrażani i lżeni na każdym kroku, traktowani jak podludzie bez wyższych uczuć i moralności. Jeśli chcecie przykładów, znajdziecie w znakomitym wstępie prof. Woleńskiego, stanowiącym świetne wprowadzenie do głównego tekstu.

Filozof brytyjski pisze spokojnie, bez emocji, unika konfrontacyjnego stylu Dawkinsa...